همون اصولی که برای برنامه‌های تمرینی بر اساس سرعت یا مسافت استفاده می‌شه، می‌تونه برای برنامه‌های تمرینی بر اساس ضربان قلب هم به کار بره. با این حال، در این حالت، «وِینوایت» می‌گه که باید برنامه‌ای طراحی کنی که بر اساس زمان باشه، که برای خیلی از افراد می‌تونه راحت‌تر در برنامه‌های شلوغ روزانه‌اشون جا بشه.
«تفاوت اصلی اینه که چون شدت تمرین بر اساس بار داخلی (مثل ضربان قلب) تعیین می‌شه، نه یه مرجع خارجی مثل سرعت، شدت به‌طور طبیعی با شیب مسیر یا تغییرات آمادگی بدنی شما تنظیم می‌شه.»
برنامه‌های تمرینی بر پایه‌ی ضربان قلب برای دویدن با شدت‌های خیلی بالا چندان مناسب نیستن، چون برنامه‌ریزی و سنجش دقیق زمانی که در این شدت‌ها—یعنی نزدیک یا بالاتر از حداکثر ضربان قلب (MHR)—سپری می‌کنی، دشواره.
با این حال، برای اغلب برنامه‌های تمرینی با محوریت استقامت، این روش می‌تونه بسیار مؤثر باشه، به‌خصوص اگه در مناطقی تمرین می‌کنی که مسیرهای پرشیب دارن و امکان دویدن روی زمین‌های صاف محدوده.