محققان دانشگاه مادرید برای پاسخ به سوالِ بهترین سن برای سریعتر دویدن در ماراتن، 45000 دوندهای که در ماراتن نیویورک سال 2014 شرکت کردند را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند.
برای انجام این کار، آنها 10 دونده برتر در دو گروه مرد و زن در رده سنی 18 تا 75 سال را ارزیابی کردند.
نتایج حاکی از آن بود که عملکرد در ماراتن پس از 30 سالگی با افزایش سن، کاهش می یابد. با این حال، این مطالعه نتایج کمی متفاوتی را نیز نشان داد. کاهش عملکرد پس از 30 سالگی، شبیه یک منحنی زنگوله ای نسبت به سن افراد است.
یعنی: در ابتدا فقط اندکی کاهش و بعد از 55 سالگی به طور چشمگیری کاهش می یابد.
نکته جالب و تا حدودی شگفت انگیز در این تحقیق این بود که افراد 18 ساله زمانِ ماراتن مشابهی با افراد 60 ساله دارند. بهترین زمانهای ماراتن اما متعلق به مردان و زنان در اواخر دهه 20 زندگی بود.
دوران طلایی برای مردان، 27 سال و برای زنان 29 سال بود. زمان دوندگان ماراتن برای هر سال زیر این سن، هم در مردان و هم در زنان، 4 درصد کندتر و برای هر سال بعد از این سن در مردان و زنان، 2 درصد کندتر بود.
FOLLOW US ON INSTAGRAM
بنابراین، به طور متوسط، یک مرد 27 ساله که ماراتن را در زمان 3:30:00 دویده است، سال آینده به مدت 3:34:12 خواهد دوید. در همین حال، زنی 29 ساله که یک ماراتن را در زمان 3:00:00 می دود، سال بعد به مدت 3:02:36 خواهد دوید.
از دیگر یافتههای جالب این مطالعه میتوان به این واقعیت اشاره کرد که تا سن 55 سالگی 20 درصد تفاوت زمان اتمام ماراتن بین مردان و زنان وجود داشت. در این مرحله، این فاصله شروع به افزایش میکرد، به طوری که زنان در سنین 70 سالگی 40 درصد کندتر از مردان بودند.
البته شایان ذکر است که این فقط یک مطالعه و آن هم در یک ماراتن بود. کسانی که بعداً در زندگی خود به دویدن روی میآورند و سخت و مداوم تمرین میکنند، هنوز هم میتوانند سریعترین ماراتنهای خود را در دهههای 30، 40، 50 یا 60 زندگی خود داشته باشند.
مثال بارز آن Jo Schoonbroodt است. مرد 71 ساله ای که اخیراً در ماراتون ویزه (Maasmarathon of Visé) در بلژیک رکورد جهانی ماراتن را برای دسته 70+ به ثبت رساند.
زمان او؟ 2:54:19. بهترین سالهای شما ممکن است هنوز در راه باشد.
تقریبا همه تایید میکنند که پیری دوران آسانی نیست و همه ما میخواهیم بدن و ذهنمان تا حد امکان جوان، شاداب و متناسب باقی بماند.
با وجود اینکه خیلی چیزها در زندگی نسبتا غیرقابل پیشبینیست، پیری روندی اجتناب ناپذیر است که برای همه ما اتفاق میافتد.
با بالا رفتن سن، مجموعهای از تغییرات ذهنی و فیزیکی به وجود میآید که بر احساس و عملکرد بدن ما تاثیر میگذارد، چه در انجام کارهای روزمره زندگی و چه زمانی که سعی میکنیم هنگام ورزش به خود فشار بیاوریم.
اما آیا عملکرد دوندگان با افزایش سن افت میکند؟
اگرچه اغلب افراد میتوانند به طور شهودی استنباط کنند که سن باعث کاهش کیفیت دویدن خواهد شد، اما مکانیسمهای خاص عملکرد و اینکه چه انتظاری باید از لحاظ میزان تاثیر سن بر سرعت و کیفیت دویدن داشته باشیم، اغلب برای ما نامشخص است.
حتی زمانی که خودمان در دوران پیری هستیم.
در این مقاله به این موضوع میپردازیم که سن چگونه بر سرعت دویدن و عملکرد شما تاثیر میگذارد و نکاتی را برای حفظ سرعت و تناسب اندام به عنوان یک دونده سالخورده مورد بحث قرار میدهیم.
در ادامه موارد زیر را بررسی خواهیم کرد:
آیا عملکرد دوندگان با افزایش سن افت میکند؟
چرا سرعت و عملکرد با افزایش سن کاهش مییابد؟
۶ نکته برای کاهش افت عملکرد مرتبط با سن هنگام دویدن
So, let’s get going!
آیا عملکرد دوندگان با افزایش سن افت میکند؟
یک مطالعه پیمایشی وسیع بر روی ۱۹۴،۵۶۰ شرکت کننده در یک مسابقه جادهای ۱۵ کیلومتری طی سالهای ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۷، نشان داد که کیفیت دویدن از حدود ۴۰ سالگی به بعد دچار افت میشود؛
زمان رسیدن به خط پایان به میزان 0.20% در سال افزایش مییابد، که این درصد بعد از سن 65 سالگی با سرعت بیشتری بالا میرود.
جالب اینکه کاهش عملکرد مرتبط با دویدن برای مردان ۵.۹ درصد بیشتر از زنان و ۴.۵ درصد بیشتر برای دوندگان آموزش دیده در مقایسه با دوندگان آموزش ندیده بوده است.
مطالعه دیگری که نتایج آنالیز ۲۰۰ نفر از افراد پیشرو هر رده سنی در مسابقات 5K، 10K، نیمه ماراتن و ماراتن را بررسی کرده، نشان داده که هیچ کاهشی در عملکرد آنها قبل از ۳۵ سالگی وجود نداشته است.
طی کل دوره پنج ساله بین سنین ۳۵ تا ۴۰ سال، سرعت و عملکرد به طور متوسط تنها 1% کاهش یافته است.
سپس، بین سنین ۴۰ تا ۷۰ سال، به نظر میرسد که عملکرد سالانه با نرخ حدود 1% در سال کاهش مییابد.
به نظر میرسد بین سنین ۷۰ تا ۹۰، مدت زمان دویدن در حدود 1.5 درصد در سال و سپس بین سنین ۹۰ تا ۹۵ ، نزدیک به 2 تا 3 درصد در سال کاهش مییابد.
با وجود این که این افت عملکرد زیاد به نظر میرسد، این محقق اشاره کرده است که حتی تا سن ۹۰ سالگی، دوندگان تنها کمی آهستهتر از نصف سرعت دوران اوج خود میدوند.
چرا سرعت و عملکرد دوندگان با افزایش سن کاهش مییابد؟
شواهد علمی و همچنین هزاران نتیجه بدست آمده از مسابقات نشان میدهد که عملکرد و سرعت دویدن با افزایش سن کاهش مییابد.
اما چرا دوندگان با افزایش سن کند میشوند؟ چه مکانیسمهای فیزیولوژیکی زمینهساز این کاهش عملکرد همراه با پیری هستند؟
به گفته کالج پزشکی ورزشی آمریکا، چندین عملکرد فیزیولوژیکی مهم که معمولاً به انجام تمرینات استقامتی هوازی مانند دویدن کمک میکنند، با افزایش سن کاهش مییابند.
این عملکردها عبارتند از:
کاهش ماکسیمم ضربان قلب
کاهش قابلیت ارتجاعی و اتساع (گشاد شدن) رگهای خونی
کاهش توان فیبرهای عضلانی قلب
از دست دادن توان عضلانی، به ویژه در فیبرهای عضلانی سریع انقیاض
کاهش تراکم استخوان
افزایش درصد چربی بدن
کاهش ظرفیت هوازی
دفع کندتر لاکتات
در نهایت، افت عملکردی که با پیری همراه است، عمدتاً به کاهش ظرفیت هوازی (VO₂max) و توده عضلانی (از دست دادن عضله یا سارکوپنیا) نسبت داده میشود.
مطالعات نشان میدهد که ظرفیت استقامتی به دلیل کاهش VO₂max ناشی از افزایش سن، بعد از 30 سالگی حدود 10% در هر دهه کاهش مییابد. کیفیت جذب، انتقال و استفاده از اکسیژن در بدن به شاخص VO₂max برمیگردد.
محققان به افت میتوکندری (اندامکهای درون فیبرهای عضلانی که هنگام تمرینات هوازی انرژی تولید میکنند) و همچنین سارکوپنیا (از دست دادن توده عضلانی) به عنوان مقصران اصلی بدتر شدن VO₂max هنگام افزایش سن اشاره میکنند.
طبق تحقیقات، بدون در نظر گرفتن دیگر موارد، به نظر میرسد که کاهش VO₂max ناشی از افزایش سن تقریبا ۰.۴۰، ۰.۳۹ و ۰.۴۶ میلیلیتر بر کیلوگرم بر دقیقه (ml/kg/min) در سال برای مردان کم تحرک، فعال و تمرین دیدهی حرفهای، و به ترتیب ۰.۳۵، ۰.۴۴، ۰.۶۲ میلیلیتر بر کیلوگرم بر دقیقه در سال برای زنان کم تحرک، فعال و تمرین دیدهی حرفهای باشد.
میزان VO₂max در افراد تمرین دیده بسیار بالاتر است در نتیجه کاهش مطلق آن نیز بیشتر است. اما کاهش نسبی VO₂max در این افراد کمتر از سایرین خواهد بود.
تحقیقات دیگر نشان میدهد که سرعت کاهش VO₂ در هر ۱۰ سال از دهه ۲۰ و ۳۰ تا دهه ۷۰ از 3% به 6% افزایش مییابد، و بعد از 70 سالگی در هر ۱۰ سال 20% افزایش میابد. درصد این کاهش در مردان بیشتر دیده شده است.
علاوه بر این، ماکسیمم ضربان قلب در هر دهه پس از ۲۰ سالگی ۴ تا ۶ درصد کاهش مییابد، اما میزان تغییرات با بالا رفتن سن فقط سرعت کمتری خواهد داشت.
دکتر تیم نوکیس، نویسنده و فیزیولوژیست ورزشی، در کتاب Lore of Running گزارش میدهد که علاوه بر کاهش ظرفیت هوازی، سرعت دویدن و توان بدنی نیز با افزایش سن کاهش مییابد.
این امر در درجه اول به دلیل از دست رفتن ناگهانی و سریع توده عضلانی بدون چربی در فیبرهای عضلانی سریعانقباض است (فیبرهای عضلانی که مسئول انقباضات سریع، انفجاری و قدرتمند هستند).
به گفته دکتر نوکیس، سالمندانی که به انجام تمرینات اینتروال سنگین و تمرینات استقامتی ادامه میدهند، معمولاً تا حدود سن ۵۰ سالگی قادر به حفظ این توده عضلانی هستند.
با این حال، بین سنین ۵۰ تا ۷۰ سالگی، معمولاً حدود 15% از توده عضلانی بدون چربی (سارکوپنیا) در هر دهه از دست میرود.
این میزان سارکوپنیا پس از ۷۰ سالگی بیشتر میشود.
علاوه بر از دست دادن توده عضلانی، یکی دیگر از عوامل مؤثر در از دست دادن توان و سرعت دویدن، کم شدن کنترل سیستم عصبی بر فیبرهای عضلانی باقی مانده است.
فیبرهای عضلانی از طریق واحدهای حرکتی منقبض میشوند، که میتوانند با افزایش سن ضعیف شده یا از نو ساخته شوند.
کارایی فیبرهای عضلانی طی این فرایند کاهش مییابد. به این معنا که دیگر نمیتوانند با همان سرعت یا قدرت پیشین منقبض شوند. اسپرینت یا دویدن سریع نیاز به انقباضات عضلانی قدرتمند، انفجاری و سریع دارد. بنابراین، سرعت دویدن با بالا رفتن سن و افول عملکرد واحدهای حرکتی، کاهش مییابد.
در نهایت، ممکن است نیروهای بیومکانیکی نیز تأثیرگذار باشند. با افزایش سن راه رفتنمان نیز میتواند تغییر کند.
به گفته مطالعهای دیگر یکی از دلایل اصلی کاهش سرعت دویدن ناشی از افزایش سن، احتمالا کاهش طول گام است، نه سرعت گام برداشتن (cadence).
علاوه بر این، نقطه اوج قدرت، یعنی بکارگیری عضلات مچ و ساق پا و نیروهای وارده از زمین به بدن در ورزشکاران مسنتر کمتر بود. به این معنا که دوندگان مسنتر نیروی کافی به زمین وارد نمیکنند و این امر باعث کاهش نیروی محرکه و سرعت دویدن میشود.
در واقع با هر دهه عمر بیشتر، طول گام و همچنین سرعت دویدنِ دوندگانِ این مطالعه حدود ۲۰ درصد کاهش یافته است.
۶ نکته برای کاهش افت عملکرد مرتبط با سن در دویدن
اگر میشد به طور کامل از تأثیرات پیری بر کیفیت دویدن جلوگیری کرد، میتوانستید از فروش پکیج کامل این استراتژی میلیونها دلار درآمد داشته باشید. نکات زیر به شما کمک میکنند تا تأثیرات پیری را بر عملکرد و سرعت دویدن خود کاهش دهید:
اینها نکاتی برای کاهش تاثیر پیری بر کیفیت دویدن هستند:
#۱: تمرینات استقامتی را در برنامه خود بگنجانید
۲ تا ۳ بار تمرینات استقامتی در هفته به همراه تمرینات کل بدن (total-body workouts) میتواند به کاهش افت توده عضلانی و توانایی کمک کرده، تاندونهای شما را نیز سالمتر نگه دارد.
#۲: شیبدوی (Run Hills)
دوی سرعت در شیب (هیل اسپرینت) در اصل به عنوان تمرین سرعت و تمرین استقامت عمل میکنند، بنابراین میتوانند بر حفظ فیبرهای عضلانی سریع انقباض و دویدن با حداکثر سرعت تاثیر بیشتری داشته باشند.
روی شیبهای کوتاه و تندی تمرکز کنید که بیشتر از ۳۰ ثانیه طول نمیکشند. هر کدام از ستها را در سریعترین زمان انجام دهید و در مسیر برگشت ریکاوری کنید.
یک روز در هفته، تمرینات در شیب در برنامه تمرینی هفتگیتان میتواند راهی بسیار مؤثر برای تند و سریع ماندن به عنوان یک دونده سالخورده باشد.
#۳: انجام تمرینات دریل
تمرینات دریل مانند دوی سرعت (اسپرینت) با زانوهای بالا (high knees sprinting)، اِی اسکیپس (A skips) و کاریوکاس (cariocas) نه تنها میتوانند به بهبود فرم دویدن شما کمک کنند بلکه به سیستم عصبی عضلانی شما برای رسیدن به حداکثر توان کمک میکنند..
#۴: از رژیم غذایی خود غافل نشوید
برای کند کردن روند از دست دادن توده عضلانی و جلوگیری از جذب چربی اضافه، مطمئن شوید که رژیم غذایی مغذی را دنبال میکنید.
این به معنای دریافت پروتئین کافی، کاهش دریافت کالری، و کاهش BMR (متابولیسم پایه) است.
کالج پزشکی ورزشی آمریکا توصیه میکند که ورزشکاران به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز حداقل ۱.۲ تا ۲.۰ گرم پروتئین مصرف کنند.
#۵: مثبتنگر بمانید
اگرچه سالمندی قطعا میتواند عوارض جسمی و روحی برای بدن و ذهن شما داشته باشد، اما مثبتنگر بمانید و به دونده بودن متعهد باشید.
حتی اگر زمان برای شما آهسته شود، لذت بردن از دویدن در زندگی، چیزهای زیادی برای شما به ارمغان خواهد آورد.
FOLLOW US ON INSTAGRAM
تمرینات استقامتی یکی از بهترین استراتژیهای پیشگیرانهایست که میتوانید با وجود افزایش سن، برای حفظ تناسب اندام، قوای جسمانی و سلامت خود انجام دهید.
اگر میخواهید روتین تمرینات استقامتی خود را همین امروز شروع کنید، نگاهی بیندازید به مقاله ما که به طور اختصاصی برای افراد بالای ۵۵ سال نوشته شده است.
تست کوپر یک معیار قدیمی و پرسابقه بینالمللی است که از آن برای سنجش آمادگیجسمانی دوندگان استفاده میشود.
تستی ساده (12 دقیقه تا جایی که میتوانید، بدوید) که میتواند اندازهگیری دقیقی از سطح آمادگی جسمانی یک دونده و تخمین خوبی از VO₂max او بدهد.
بسیاری از ورزشکاران از تست کوپر به عنوان معیاری برای دویدن خود استفاده میکنند؛ زیرا بعد از یک بار انجام دادن این تست برنامه تمرینی خود را بر اساس آن تنظیم میکنند تا رکورد زمانی خود را بهبود ببخشند.
در این مقاله قصد داریم به موارد زیر بپردازیم:
تاریخچه تست کوپر
رابطه بین تست کوپر و VO₂max
نحوه انجام تست کوپر (به همراه نکات)
تفسیر نتایج تست شما
جایگزینهای تست کوپر (سایر تستهای آمادگی جسمانی)
آمادهاید؟
تست کوپر چیست؟
تست کوپر یک تست آمادگی جسمانی است که برای تخمین ظرفیت هوازی یا VO₂max افراد استفاده میشود.
این تست توسط کنت اچ. کوپر (Kenneth H. Cooper) در سال 1968 برای ارتش ایالات متحده طراحی شد و از آن زمان تاکنون توسط مربیان متعددی در رشتههای مختلف ورزشی استفاده شده است.
عملکرد مؤثر سیستم قلبی عروقی یک ورزشکار عاملی کلیدی در پیشرفت اوست. در برخی منابع، توانایی تأمین مداوم سطح کافی از اکسیژن برای عضلات، به عنوان ظرفیت هوازی شناخته میشود.
یکی از پرکاربردترین اصطلاحات که به ظرفیت هوازی ورزشکاران اشاره دارد، VO₂max است.
FOLLOW US ON INSTAGRAM
VO₂max چیست؟
حداکثر میزان مصرف اکسیژن که در طول تمریناتی با افزایش تدریجی فشار (incremental exercise) اندازهگیری میشود به عنوان VO₂max تعریف میشود و نشان میدهد که یک فرد در حین ورزش چقدر از اکسیژن به طور بهینه استفاده میکند.
تست دقیق VO₂max معمولا نیاز به دسترسی به آزمایشگاه دارد و در نتیجه میتواند هزینه بر باشد، اما چند تست هوازی وجود دارد که میتوان از آنها برای پیشبینی مقدار VO₂max استفاده کرد؛ تست کوپر یکی از پرکاربردترین آن تستها است.
محبوبیت این تست به دلیل سادگی نحوه انجام آن با استفاده از حداقل امکانات است، چون شما میتوانید خودتان آن را انجام دهید و تفسیر نتایج تست نسبتا ساده است.
واحدهای سنجش مورد استفاده در هنگام ارائه مقادیر، لیتر O2 در دقیقه (لیتر بر دقیقه) یا تقسیم آن بر وزن بدن برای بدست آوردن مقدار متناسب با وزن بدن یک فرد (میلی لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه) است.
براساس مطالعهای که توسط ویلمور و کستیل (Wilmore and Costill) انجام شده است، مقدار معمول VO₂max برای Men جوان آموزش ندیده حدود ۳.۵ لیتر در دقیقه یا 45 ml.kg-1.min-1 و معادل آن برای Womenحدود ۲.۰ لیتر در دقیقه یا 38 ml.kg-1.min-1 است.
مقدار VO₂max در سطح بسیار حرفهای برای هر ورزش متفاوت است.
جالب اینجاست که بالاترین مقادیر ثبت شده مربوط به اسکیبازان کراس کانتری است و دوچرخه سواران و ورزشکاران سطح بالا نیز مقادیری را ثبت میکنند که معمولا از 80 ml.kg-1.min-1 و گاهی از 90 ml.kg-1.min-1 فراتر میرود.
ورزشکاران استقامتی زن کلاس جهانی مقدار بیش از 70 ml.kg-1.min-1 را ثبت کردهاند.
جدول زیر تعدادی از این مقادیر را به همراه ورزشهای مربوط به آنها نشان میدهد:
VO₂max (لیتر/کیلوگرم/دقیقه)
ورزشکار
Sex
رشته ورزشی
96.0
Espen Harald Bjerke
Male
اسکی کراس-کانتری
96.0
Bjorn Daehlie
Male
اسکی کراس-کانتری
92.5
Greg LeMond
Male
دوچرخهسواری
85.0
Dave Bedford
Male
دونده 10K
85.0
John Ngugi
Male
دونده کراس-کانتری
84.6
Chris Froome
Male
دوچرخهسواری
84.4
Steve Prefontaine
Male
دونده 10K
73.5
Greta Waitz
Female
دونده ماراتن
71.2
Ingrid Kristiansen
Female
دونده ماراتن
چگونه تست کوپر را انجام دهیم؟
انجام این تست نسبتا آسان است، اما باید موارد زیر را در نظر گرفت:
هدف از تست کوپر، دویدن و طی کردن بیشترین مسافت ممکن در ۱۲ دقیقه است.
نکاتی برای اجرای تست کوپر:
گرم کردن: قبل از شروع تست، حتما ۲۰ تا ۳۰ دقیقه خود را گرم کنید، شامل دویدن سبک و استراید برای آماده کردن بدن.
Route: این تست در حالت ایدهآل باید بر روی یک مسیر دوی استاندارد ۴۰۰ متری انجام شود، یا اینکه (با استفاده از GPS watch) مسیری مسطح پیدا کنید که دقیقا به همان طول اندازهگیری شده باشد.
نشانههای تصویری: یک نشان بصری (یک کلهقندی یا یک بطری آب) را در نقطه ۲۰۰ متری کناره مسیر قرار دهید، تا به پِیسینگ و تعیین مسافت کلی که میدوید کمک کند.
زمان بندی: اگر تنهایی تست را انجام میدهید، میتوانید از قابلیت شمارش معکوس گوشی خود استفاده کنید و آن را روی 12 دقیقه ست کنید. اینگونه میتوانید بر روی شمارش تعداد قدمها تمرکز کنید و وقتی بوق ساعت به صدا درآمد آزمایش را متوقف کنید.
همچنین، اگر کسی را دارید که در انجام تست کمکتان کند، میتوانید همه چیز را به او بسپارید.
نحوه محاسبه نتایج تست کوپر 12 دقیقهای
با استفاده از فرمولهای زیر میتوانید پس از اتمام تست، VO₂max تخمینی خود را محاسبه کنید.
بر اساس کیلومتر: VO₂max = (22.4 × مسافتی که طی کردین به کیلومتر) – 11.3
براساس مایل: VO₂max = (36 × مسافتی که طی کردین به مایل) – 11.3
برای مثال فرض کنید 3200 متر دویدهاید. VO₂max حدودی شما برابر با 60.3 = 11.3 – (3.2 × 22.4) خواهد بود.
بعد میتوانید نتیجه تست خود را با متوسط مقدار گروه همسال و همجنسیت خود مقایسه کنید.
برای انجام این مقایسه میتوانید از مسافتی که دویدید هم استفاده کنید.
نتایج تست کوپر برای مردان (به متر)
سن
Excellent
بالای متوسط
متوسط
پایین متوسط
Poor
مرد 20-29
> 2800m
2400 – 2800m
2200 – 2399m
1600 – 2199m
< 1600m
مرد 30-39
> 2700m
2300 – 2700m
1900 – 2299m
1500 – 1999m
< 1500m
مرد 40-49
> 2500m
2100 – 2500m
1700 – 2099m
1400 – 1699m
< 1400m
مرد 50+
> 2400m
2000 – 2400m
1600 – 1999m
1300 – 1599m
< 1300m
نتایج تست کوپر برای زنان (به متر)
سن
Excellent
بالای متوسط
متوسط
پایین متوسط
Poor
زن 20-29
> 2700m
2200 – 2700m
1800 – 2199m
1500 – 1799m
< 1500m
زن 30-39
> 2500m
2000 – 2500m
1700 – 1999m
1400 – 1699m
< 1400m
زن 40-49
> 2300m
1900 – 2300m
1500 – 1899m
1200 – 1499m
< 1200m
زن 50+
> 2200m
1700 – 2200m
1400 – 1699m
1100 – 1399m
< 1100m
چگونه تمرینهای خود را براساس نتیجه تست کوپر برنامهریزی کنیم؟
به طور کلی، این تست را میتوان در هر فصل از سال انجام داد، اما اصولا شروع فصل کراس کانتری (شهریور- مهر در نیمکره شمالی) زمان خوبی برای انجام آن است.
این کار به ورزشکار و مربی اجازه میدهد تا از نتیجه تست به عنوان نشانگر یا معیار آمادگی فعلی استفاده کرده و آنها را در بهتر کردن برنامه تمرینی مناسب راهنمایی کند.
پس از تست، سرعت خود را در هر ۴۰۰ متر محاسبه کنید. برای مثال، اگر در 12 دقیقه، ۳۲۰۰ متر دویده اید شما 400 متر را در 1.5 دقیقه طی کردهاید.
حالا برای یک هفته، براساس این نتیجه میتوان تمرین را به شکل زیر برنامهریزی کرد:
سه برابر مسیر طی شده در تست را در ۴۵ دقیقه بدوید. برای مثال، 3.2 کیلومتر دویدن در مدت زمان تست، یعنی 9.6 کیلومتر در 45 دقیقه بدوید.
3 ست 2K با پیسی که 400 متر را دویدهاید با 90 ثانیه استراحت بین ستها. که در این مثال یعنی 3 ست 2 کیلومتری دویدن در حداقل 7.30 دقیقه با 90 ثانیه استراحت.
چند ست 200 متری را به اندازه 8 ثانیه سریعتر از پیس 400 متر بدوید. که در این مثال، 400 متر در 1.5 دقیقه دویدن، نصف آن معادل 45 ثانیه که منهای 8 ثانیه یعنی 37 ثانیه زمان برای 200 متر.
میتوانید از 8 ست 200 متری شروع کنید و طی مدت 2 ماه به 16 ست برسید.
به طور خلاصه، بهترین راه برای استفاده بهینه از تست، استفاده از یک رویکرد منطقی و ساختارمند است. علاوه بر این، باید کمی تمرینات خود را پیشرفت دهید و افزایش تدریجی ۱۰ درصدی در یک دوره ۲ ماهه کافی خواهد بود.
جایگزینهای تست کوپر – تستهای دیگری که با آنها میتوانید آمادگی جسمانی خود را ارزیابی کنید
تستهای محبوب دیگری نیز وجود دارند که برای اندازهگیری ظرفیت هوازی استفاده میشوند و جایگزین خوبی برای تست کوپر هستند.
البته لازم به ذکر است که شما باید به تجهیزات بیشتری دسترسی داشته باشید، از دیگران کمک بگیرید و به طور بالقوه باید به امکانات ورزشی باشگاهی خاصی دسترسی داشته باشید.
تست بلیپ (The Bleep Test)
شاید تست شاتل ۲۰ متری یا همان تست بلیپ، برای شما آشنا باشد. در این تست لازم است ورزشکار دوهای شاتل ۲۰ متری را پشت سر هم بدود و قبل از به صدا درآمدن بوق بعدی به انتهای دیگر خط ۲۰ متری برسد.
ابتدا سرعت بسیار آهسته است اما به تدریج در هر دقیقه افزایش مییابد و زمان بین بوقها کم میشود.
اگر شرکت کننده نتواند قبل از بوق به خط برسد، حذف میشود. این تست نیاز به دسترسی به فایل صوتی تست بلیپ دارد.
تست 15 دقیقهای باک (Minutes Balke Test 15)
یکی دیگر از تست های مورد علاقه بسیاری از مربیان دو میدانی، تست ۱۵ دقیقهای باک است. این نام از طراح این تست برونو باک گرفته شده و بسیار شبیه به تست کوپر است.
این تست باید در پیست دو میدانی یا در مسیری صاف و مشخص انجام شود و شرکتکننده باید در 15 دقیقه همان اندازه مسیر که در تست کوپر گفته شد را بدود.
تردمیل استرند (Astrand Treadmill)
پر – اولاف استرند نامی شناخته شده در دنیای فیزیولوژی است و تست تردمیل او یکی از پرکاربردترین و مورد استنادترین دستاوردهای اوست.
این تست شامل حفظ سرعتی ثابت هنگام دویدن و افزایش تدریجی ۲.۵ درصدی در هر دو دقیقه است، تا زمانی که شرکت کننده به نقطه خستگی برسد.
به یاد داشته باشید که هر تستی را که انتخاب میکنید، مهمترین نکته آن تست این است که در صورت تکرار بعد از ۱۲ هفته، شما باید به دنبال بهبود 5 تا 10 درصد مسافتی که میدوید باشید.
این نشان میدهد که (به جز آسیبها و وقفههای اجتناب ناپذیر) تمرینات شما به خوبی ساختاربندی شده است و شما از پِیسهای مناسب با هدف بهبود VO₂max خود استفاده کردهاید.
همه اینها به کنار، یکی از مشهورترین نقل قولهای فرانک هورویل (Frank Horwill) این بود: «کسی که همیشه یک مدل تمرین میکند، تا آخر همانطور میماند».
اگر شین اسپلینت دارید، ممکن است علائم مختلفی را تجربه کنید. ممکن است در قسمت داخلی ساق پا، استخوان ساق پا (Tibia or shinbone) یا هر قسمتی از آن بین زانو و مچ پا احساس درد یا تورم داشته باشید.
اصطلاح “شین اسپلینت” دردی را توصیف می کند که در جلوی ساق پا، در استخوان ساق پا احساس می شود. این درد در ساق پا بین زانو و مچ پا متمرکز می شود. پزشک ممکن است این وضعیت را به عنوان سندرم استرس تیبیا داخلی (MTSS-medial tibial stress syndrome ) معرفی کند.شین اسپلینت اغلب سراغ افرادی با فعالیت بدنی متوسط تا سنگین میرود. اگر در فعالیتهای بدنی شدید یا ورزشهایی مانند تنیس، راکتبال، فوتبال یا بسکتبال شرکت میکنید، ریسک ابتلا به آن افزایش مییابد.
گاهی اوقات درد ساق پا می تواند آنقدر شدید باشد که باید فعالیت را متوقف کنید. شین اسپلینت یک اختلال تجمع استرس است.
فشار مکرر و استرس روی استخوانها، ماهیچهها و مفاصل ساق پا مانع از این میشود که بدن شما بتواند به طور طبیعی خود را ترمیم و بازیابی کند.
درد مرتبط با شین اسپلینت نتیجه فشار بیش از حد بر روی استخوان ساق پا و بافت هایی است که استخوان ساق پا را به عضلات اطراف آن متصل می کند.
فشار بیش از حد باعث متورم شدن ماهیچه ها و افزایش فشار روی استخوان شده که منجر به درد و التهاب می شود.
شین اسپلینت همچنین می تواند هشدارهای استرس وارده به استخوان و شکستگی آن باشد. فشار مداوم می تواند باعث ایجاد ترک های جزئی در استخوان های پا شود.
اگر زمان استراحت به بدن داده شود، می تواند ترک ها را ترمیم کند. اما، اگر بدن زمان کافی برای استراحت نداشته باشد، ترکهای ریز میتوانند منجر به شکستگی کامل یا شکستگی ناشی از استرس وارده به آن، شوند.
خطر ابتلا به شین اسپلینت در چه کسانی بیشتر است؟
دویدن روی سطوح سخت و شین اسپیلینت
فعالیتها و ویژگیهای فیزیکی مختلف میتواند شما را در معرض خطر ابتلا به شین اسپلینت قرار دهد. عوامل خطر عبارتند از:
یک ناهنجاری آناتومیک (مانند سندرم کف پای صاف)
ضعف عضلانی در ران یا باسن
عدم انعطاف پذیری
تکنیک های آموزشی نادرست
دویدن در سراشیبی
دویدن روی سطح شیبدار یا زمین ناهموار
دویدن بر روی سطوح سخت مانند بتن
استفاده از کفش های نامناسب یا فرسوده برای دویدن یا ورزش کردن
شرکت در ورزش هایی که توقف و شروع سریع دارند (مانند فوتبال یا اسکی در سراشیبی)
همچنین زمانی که عضلات و تاندونهای ساق پای شما خسته هستند، شین اسپلینت بیشتر اتفاق میافتد. زنان، افراد با کف پای صاف یا قوس پای زیاد، ورزشکاران، سربازان و رقصندهها، دارای ریسک بالای ابتلا به شین اسپلینت هستند.
علائم شین اسپلینت
افراد مبتلا به شین اسپلینت برخی از علائم زیر را تجربه خواهند کرد:
درد مبهم در قسمت جلوی ساق پا
دردی که در حین ورزش ایجاد می شود
درد در دو طرف استخوان ساق پا
درد عضلانی
درد در امتداد قسمت داخلی ساق پا
حساسیت یا درد در قسمت داخلی ساق پا
تورم در ساق پا (معمولاً خفیف، در صورت وجود)
بی حسی و ضعف در پاها
اگر شین اسپلینت به روشهای درمانی رایج پاسخ نمیدهد یا اگر هر یک از علائم زیر را تجربه میکنید به پزشک مراجعه کنید:
درد شدید در ساق پا پس از سقوط یا تصادف
ساق پا که احساس داغ شدن دارد
ساق پا که به وضوح متورم شده است
درد در ساق پا حتی زمانی که در حال استراحت هستید
شین اسپلینت چگونه تشخیص داده می شود؟
پزشک معمولاً می تواند با معاینه فیزیکی، شین اسپلینت را تشخیص دهد. آنها در مورد انواع فعالیت های بدنی که در آن شرکت میکنید و اینکه چند وقت یکبار آنها را انجام میدهید، می پرسند.
پزشکان ممکن است آزمایشهای تشخیصی مانند اسکن، تصویربرداری و اشعه ایکس را در صورت مشکوک بودن به شکستگی استخوان یا وضعیتی غیر از شین اسپلینت تجویز کنند.
درمان شین اسپلینت
درمانهای خانگی
شین اسپلینت معمولا نیاز به ریکاوری و دوری موقت از برخی فعالیت های بدنی دارد تا به پاها زمان استراحت کافی بدهد. این ناراحتی معمولاً طی چند ساعت یا حداکثر ظرف چند روز با استراحت و فعالیت محدود به طور کامل برطرف می شود.
مدت زمان توقف تمرین پیشنهادی معمولاً حدود دو هفته است. در طول این مدت، می توانید به ورزش یا فعالیت هایی بپردازید که احتمال آسیب بیشتر به پاها در آنها کمتر است. مثل شنا یا پیاده روی.
پزشک اغلب به شما توصیه می کند که موارد زیر را انجام دهید:
پاهای خود را بالا نگه دارید.
برای کاهش تورم از کمپرس یخ استفاده کنید.
یک ضد التهاب بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن سدیم مصرف کنید.
باندهای فشاری الاستیک بپوشید.
از فوم رولر برای ماساژ ساق پا استفاده کنید.
قبل از شروع مجدد هر فعالیتی با پزشک خود مشورت کنید. گرم کردن قبل از ورزش نیز راه خوبی برای اطمینان از عدم داشتن درد در پاهاست.
عمل جراحی
جراحی به ندرت برای درمان شین اسپلینت استفاده میشود. با این حال، اگر شین اسپلینت باعث درد شدید شود و علائم آن بیش از چندین ماه طول بکشد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.
این جراحی به نام فاشیوتومی (fasciotomy) شناخته میشود. در این روش، پزشک بریدگیهای کوچکی در بافت فاشیای اطراف عضلات ساق پا ایجاد میکند. این به طور بالقوه میتواند برخی از دردهای ناشی از شین اسپلینت را تسکین دهد.
آیا میتوان از شین اسپلینت اجتناب کرد؟
اقداماتی که میتوانید برای جلوگیری از ابتلا به شین اسپلینت انجام دهید عبارتند از:
پوشیدن کفش مناسب با پشتیبانی خوب
استفاده از کفی های ضربه گیر
اجتناب از ورزش روی سطوح سخت یا شیب دار یا زمین های ناهموار
افزایش تدریجی شدت ورزش
گرم کردن قبل از ورزش
انجام حرکات کششی
انجام تمرینات قدرتی، به ویژه تمرینات انگشت پا که عضلات ساق پا را می سازد
عدم تمرین هنگام داشتن درد
FOLLOW US ON INSTAGRAM
هر برنامه ورزشی فشرده مستلزم تقویت تمام گروه های عضلانی درگیر در آن است. تمرینات باید متنوع باشد تا از استفاده بیش از حد و آسیب به گروه عضلانی خاص جلوگیری شود.
در صورت بروز درد شدید عضلانی یا سایر علائم فیزیکی، باید از هرگونه برنامه ورزشی شدید خودداری کنید.
VO2 Max عددی است که تناسب قلبی تنفسی شما را توصیف میکند
عدد واحدی که عملکرد مستقل و همچنین عملکرد همزمان قلب، ریهها، سیستم گردش خون و سلولهای ماهیچهای شما را نشان میدهد و عجیب نیست که VO2 Max شما به سلامتی، عملکرد و طول عمر مرتبط است.
عددی واحد که قلب، ریهها، سیستم گردش خون و سلولهای ماهیچهای شما را در بر میگیرد که همگی به طور مستقل و با هم کار میکنند و تعجب آور نیست که VO2 Max شما به سلامتی، عملکرد و طول عمر مرتبط است.
At the same time, many people find VO2 max difficult to understand on their Garmin smartwatch. Why? Maybe mixing letters, numbers and abbreviations together makes things look scary and complicated. Let’s skip past that problem for a moment. If you are really interested in fitness, then you will be fine with a funny name.
And in case you were wondering, it is pronounced vee oh two max.
Ask a physiologist about VO2 max and they will explain that it is the maximum volume of oxygen your body can import, transport and utilize in a single minute during intense physical activity. If that rings a bell, then great. You’ve got it and might be ready to scroll down to the VO2 max charts below. There you can instantly see how your VO2 compares to other people of your same age and gender. Otherwise, stick around.
Why VO2 Max Matters
Exercise physiologists have studied how the human body uses oxygen for long time. And the history of VO2 max as a performance metric dates back over a hundred years. Scientists observed that people are always using some oxygen even at rest. Start moving around or exercising and your body starts to use more and more oxygen as the intensity increases.
Why does your body need oxygen? Oxygen is the magical ingredient that makes aerobic energy production possible. That means transforming the energy stored in macronutrients like carbohydrates and fats into fuel for your muscle cells. That is why VO2 max is sometimes referred to as your aerobic capacity. It is also why endurance athletes spend a lot of time working to improve their VO2 max.
To directly measure oxygen consumption, you need to wear a special mask together with a machine capable of analyzing the contents of your respiratory gases.
The goal is to measure how much oxygen is in the air you breath in compared to how much oxygen is in the air you exhale. The difference is how much oxygen your body is using.
VO2 max tests are typically performed in a laboratory and involve running on a treadmill. The speed of the treadmill increases gradually until you reach the intensity at which maximum oxygen consumption rate is achieved. It is quite a workout and should only be performed when healthy.
Compatible Garmin watches automatically estimate VO2 max during walking and running activities using a method developed by Firstbeat Analytics. Advanced analytics interpret combinations of heart rate and performance data to reveal your aerobic capacity. This means looking at how quickly you are walking or how fast you are running compared to how hard your body is working to keep up pace. The method can also be used for cycling if you happen to have a power meter mounted on your bike.
Understanding VO2 Max
The first thing to understand is that a higher VO2 max is generally better than a lower VO2 max. A higher VO2 max means that your body is better at taking oxygen from the air and delivering it to your muscles. The more oxygen your muscles can get, the more nutrients you can aerobically transform into the molecular fuel (ATP) that your muscles use to contract and perform. This is important because your aerobic metabolic pathways are by far your most efficient source of energy for your body.
Higher is better than lower, got it. But how high is high enough?
If you are a competitive marathon runner, triathlete, cyclist, or cross-country skier, then the answer is really, really high. Top endurance athletes practically dedicate their lives to improving their VO2 max.
For most people, however, a good VO2 max is understood in terms of so-called normal values. These are the ranges of VO2 max that researchers have identified in the general population. This is where things can get tricky. Similar VO2 max results can mean different things for different people.
A VO2 max of 40 can be excellent for one person, good for another and only poor for a third. What? The missing context here is that the first person is a 28-year-old woman, the second is a 42-year-old man and the last is a 20-year-old male student.
Making sense of VO2 max requires personal context. That is the challenge.
VO2 Max for Men vs. Women
Variation in physical performance between men and women mostly come down to differences in body composition. Research shows that men typically have more lean muscle mass than women. And women tend to naturally accumulate more fatty tissue. Where fat deposits accumulate on the body also varies between men and women. Men tend to store fat around the trunk and abdomen, and women storing more fat around the hips and thighs.
جایی که ذخایر چربی در بدن انباشته میشود نیز در بین مردان و زنان متفاوت است. بدن مردان تمایل به ذخیره چربی در اطراف میانتنه و شکم دارد در حالی که بدن زنان در اطراف باسن و رانها چربی بیشتری ذخیره میکند.
These natural differences in average body composition are important for understanding what your personal VO2 max means. Muscles use oxygen while fat is simply stored energy.
On average, men have higher VO2 max values than women. So for a man and woman with the same VO2 max, the woman will have a better fitness level compared to her peer group.
A top female endurance athlete will almost certainly have a much higher VO2 max than the average male. However, she will likely have a lower VO2 max compared to a top male endurance athlete.
What’s a Good VO2 Max for My Age?
Age is always a tough topic. It is not fun to think about, but our performance tends to get worse as we get older. As humans our peak fitness potential is usually around the age of 20. This is true for both men and women.
From there, fitness typically declines between 5%-20% per decade in healthy individuals between the ages of 20 and 65. Cardiorespiratory fitness losses can be managed through healthy lifestyle choices and regular physical activity.
Past the age of 70, fitness levels decline even more quickly.
Several factors contribute to age-related fitness declines. One is the fact that total body mass or weight tends to increase as we get older, but lean muscle mass decreases. Another is that our muscles work less efficiently. This affects the large muscles that power our movement and the heart.
As we get older, our hearts simply cannot beat as fast as when we were younger. The force with which the heart beats to push oxygenated blood to the muscles also decreases.
The good news about VO2 max and aging is that for the most part accelerated fitness declines resulting from sedentary lifestyles can be reversed. This means that with proper care you can improve your fitness and feel younger and more energetic in the process.
Typical VO2 Max Fitness Scores for Men by Age Group:
Male
مقدار
20 – 29
30 – 39
40 – 49
50 – 59
60 – 69
70 – 79
Superior
95
55.4
54
52.5
48.9
45.7
42.1
Excellent
80
51.1
48.3
46.4
43.4
39.5
36.7
Good
60
45.4
44
42.4
39.2
35.5
32.3
Fair
40
41.7
40.5
38.5
35.6
32.3
29.4
Poor
0 – 40
41.7 >
40.5 >
38.5 >
35.6 >
32.3 >
29.4 >
Typical VO2 Max Fitness Scores for Women by Age Group:
Female
مقدار
20 – 29
30 – 39
40 – 49
50 – 59
60 – 69
70 – 79
Superior
95
49.6
47.4
45.3
41.1
37.8
36.7
Excellent
80
43.9
42.4
39.7
36.7
33
30.9
Good
60
39.5
37.8
36.3
33
30
28.1
Fair
40
36.1
34.4
33
30.1
27.5
25.9
Poor
0 – 40
36.1 >
34.4 >
33 >
30.1 >
27.5 >
25.9 >
Data reprinted with permission from The Cooper Institute®. For more information, go to www.CooperInstitute.org.
What About My Weight?
Weight management and fitness topics often go together and for good reason. Both are good health indicators and both benefit from healthy lifestyles.
When you get your VO2 max from a smartwatch or fitness tracker, the number you see is what exercise scientists call your relative VO2 max.
This simply means that the number you see is how much oxygen you can use per kilogram of body weight in a single minute. That means that your body weight is already factored into the equation.
If you are curious about your absolute VO2 max, you can easily calculate it. Simply multiply the VO2 max shown on your watch by your body weight measured in kilograms.
مربی دو، تام کرگز، واقعیتی را درباره اصطلاحی که اغلب اشتباه فهمیده میشود، بیان میکند و نشان میدهد چگونه میتوان از تمرینات آستانه لاکتات (threshold training) برای بالاتر بردن سرعت استفاده کرد.
تمرینات آستانه لاکتات یکی از تمرینات پایه برای دوندگانی است که در تلاش برای دویدن مسافتهای 800 متر و فراتر از آن هستند.
آستانه لاکتات حدی است که اسید لاکتیک با سرعتی بیشتر از سرعت دفع آن در خون تولید و انباشته و منجر به خستگی میشود.
تمرینات آستانه لاکتات برای بالا بردن این حد طراحی شده است و شما را قادر میسازد تا برای مدت طولانیتری سریعتر بدوید.
هنگامی که ورزش میکنیم، گلوکز را برای تولید انرژی تجزیه میکنیم. لاکتات و یونهای هیدروژن به عنوان بخشی از این فرآیند تولید شده و وارد جریان خون میشوند.
در سرعتهای پایین، بدن شما لاکتات و یونهای هیدروژن (معروف به بافر) را به راحتی پاکسازی میکند و از لاکتات به عنوان منبع انرژی استفاده میکند. وقتی سختتر میدوید، لاکتات و یونهای هیدروژن در خون، از سطح پایه خود بیشتر میشوند – این آستانه لاکتات نامیده میشود.
Lactate is generally measured in millimoles per litre (mmol/L) and lactate threshold usually occurs around 2mmol/L.
اگر به افزایش شدت دویدن ادامه دهید، توانایی بدن برای پاک سازی و استفاده مجدد از لاکتات نمیتواند با سرعت تولید آن همگام شود – این نقطه آستانه لاکتات شماست.
از این نقطه به بعد، یونهای هیدروژن و لاکتات به سرعت در خون افزایش مییابند. افزایش یونهای هیدروژن سطح pH خون را کاهش میدهد و آن را اسیدیتر میکند.
این امر توانایی ماهیچهها برای انقباض را کاهش داده و سرعت شما را کم میکند. این نقطه اغلب در حدود ۴ میلی مول بر لیتر لاکتات رخ میدهد.
So while lactate itself does not cause fatigue, we can use it as a proxy measurement for the other changes taking place that do limit your performance.
چگونه نقطه آستانه لاکتات خود را تعیین کنیم؟
آزمایشهای مختلف فیزیولوژیکی و میدانی وجود دارند که میتوانند به تعیین نقطه آستانه لاکتات کمک کنند. این موارد شامل انجام یک سری تمرینات است که به تدریج شدت آن افزایش مییابد و در پایان هر تمرین به اندازه نوک سوزن از انگشت یا گوش، خون گرفته میشود.
با افزایش سطح لاکتات، نتایج آزمایشها میتوانند با سرعت، ضربان قلب (HR) و میزان تلاش درک شده مطابقت داده شوند تا آستانه لاکتات شما با دقت قابل قبولی برآورد شود. اما، این کار میتواند هزینه بر باشد.
بسیاری از ساعتهای ورزشی میتوانند نقطه آستانه لاکتات را تخمین بزنند، اما دقت چنین اندازهگیریهایی تنها در صورتی باید مورد اعتماد باشد که با نتایج روشهای دیگر همبستگی داشته باشد.
به عنوان مثال میتوانید خودتان تست ماکزیمم ضربان قلب را انجام دهید و سپس نقطه آستانه لاکتات خود را در محدوده ۸۶ تا ۹۰ درصد این رقم تخمین بزنید.
مسابقهای را بدوید که حدودا یک ساعت طول میکشد. در صورتی که آمادگی این را داشته باشید که با حداکثر توان خود و به بهترین شکل بدوید، میتوانید تخمین مناسبی از سرعت، ضربان قلب و تلاش درک شده برای استفاده در تمرینات آستانه لاکتات خود به دست آورید.
FOLLOW US ON INSTAGRAM
با تکیه بر احساس هم میتوانید پیش بروید. احساس سختی کنترل شده، یک راه خوب برای پیدا کردن نقطه آستانه لاکتات است – نمره ۷ تا ۸ از ۱۰، یا سطحی که در آن هنوز میتوانید دو یا سه کلمه صحبت کنید.
Yes, it's less accurate, but it's a starting point and it gets you in the ballpark – sometimes we can be too caught up in the numbers, and not enough in the feel of the run.
تمرینات آستانه لاکتات تریشولدچگونه باعث بهبود عملکرد میشوند؟
بسیاری از مربیان، فیزیولوژیستها و ورزشکاران معتقدند که درست تمرین کردن، پایین، بالا و روی نقطه آستانه لاکتات بهترین راه برای بهبود آن است. مثالهای مشهور آن، پائولا رادکلیف و برادران نروژی اینگبریگسن هستند.
این محدوده شامل دویدن طیف وسیعی در پیسهای مختلف است که بین آستانه لاکتات شما (از حدود پیس ماراتن) تا کمی بالاتر از نقطه آستانه لاکتات (تا حدود پیس 10K) قرار میگیرد.
با این حال، برخی از مربیان و ورزشکاران از تمرینات مدل آستانه لاکتات به نفع مدلهای دیگر تمرین اجتناب میکنند.
ممکن است با مفهوم تمرینات دو بخشی (polarised training) آشنا باشید، که در آن اکثر حجم تمرین (یعنی حدود ۸۰ درصد) با شدت کم و ۲۰ درصد باقیمانده در آستانه لاکتات یا بالاتر از آن انجام میشود و از محدوده میانی که بیشتر تمرینات آستانه لاکتات میتواند در آن قرار گیرد، دور میشود.
آنچه برای شما مفید است باید بر اساس تاریخچه و شرایط تمرینی فردی شما باشد، اما من متوجه شدهام که تمرینات مبتنی بر آستانه لاکتات ترشولد (threshold-based training) به بسیاری از ورزشکارانی که در 12 سال گذشته مربیگری کردهام کمک کرده است.
It’s not a magic bullet, and it needs to be mixed with good recovery and a broader sensible training mix, but if you aren’t including threshold work in your sessions, you could be missing out on some iimportant development as a runner.
Is tempo pace the same as threshold pace?
اصطلاحات در دویدن میتوانند گیج کننده باشند. اگر به دنبال تفاوتهای پیس آستانه با تمپو هستید، متاسفانه پاسخ دقیقی برای آن وجود ندارد.
برای برخی از دوندگان و مربیان، دویدن تمپو به دو طولانیتر با شدت کمی کمتر اشاره دارد که ممکن است بتوانید در یک مسابقه، 2 تا 3 ساعت اینگونه بدوید (نزدیکتر به آستانه لاکتات).
برای برخی دیگر دویدن تمپو، دویدن با سرعتی کمی بیشتر از سرعت آستانه لاکتات، نزدیک به سرعت مسابقهای ۳۰ تا ۴۰ دقیقهایست و کسانی هستند که از دویدن تمپو و دویدن آستانه به جای یکدیگر استفاده میکنند.
گاهی اوقات، بهتر است منظورتان را واضح بگویید: برای مثال، با سرعتی بدوید که میتوانید برای 40 تا 60 دقیقه در یک مسابقه آن را حفظ کنید، با فلان ضربان قلب بدوید و غیره.
یا حتی میتوانید آن را سادهتر کنید – مثلا، سبک، استیدی (steady)، قوی، محکم.
Try these 3 threshold workouts
How do you do them then?
برای مدت بیشتری در نقطه آستانه لاکتات یا نزدیک به آن تمرین کنید.
What intensity?
Run at a pace you feel you could hold for 50 to 60 minutes in a race. Most runners’ heart rates would be at 86 to 90% of their maximum at this effort.
What volume?
If you’re just starting out or racing over shorter distances (1500m to 5K), then 15 to 25 minutes at this effort is enough.
برای تمرین نیمه ماراتن یا ماراتن، با نزدیک شدن به روز مسابقه، سعی کنید به ۳۰ تا ۵۰ دقیقه برسید .
۱/ تمرین در آستانه لاکتات
خوب گرم کنید و ۱۵ تا ۲۵ دقیقه دویدن در آستانه لاکتات را به آن اضافه کنید سپس خود را سرد کنید.
۲/تمرینهای اینتروال لاکتات ترشولد
سبک شروع کنید؛ آهسته، پیوسته و در بخشهای آستانهای بدوید. به عنوان مثال، ۱۵ دقیقه سبک، ۱۵ دقیقه استیدی (steady) و ۱۵ دقیقه دویدن در آستانه لاکتات.
۳ / تقسیم کردن جلسات آستانه لاکتات
تقسیم جلسات آستانه لاکتات به قسمتهای طولانی با ریکاوریهای کوتاه، سبک یا استیدی (steady) میتواند به شما این امکان را بدهد که در حالی که شدت تمرین خود را تحت کنترل دارید مدت زمانی را که برای تمرینات آستانه لاکتات صرف میکنید افزایش دهید یا کمی سریعتر بدوید.
به عنوان مثال ۶ تکرارِ ۵ دقیقهای با ریکاوری سبک ۶۰ ثانیهای یا ۳ تکرارِ ۱۰ تا ۱۵ دقیقه با ریکاوری سبک ۲ دقیقهای.
Knowing when you’re going hard and when you’re taking it easy is key.
Knowing when you’re going hard and when you’re taking it easy is key to effective 80 / 20 Dr Stephen Seiler of the University of Agder, Norway, is one of the world’s foremost exercise physiologists and recommends a ‘triangulation of methods’, using a combination of heart rate, perceived exertion and pacing for best results.
Heart rate
Heart-rate monitors are very accurate at measuring intensity. First, identify your lactate threshold, which is similar to the ventilatory threshold. You can find yours by undertaking a 30-minute time-trial run where, after a brief warm-up, you run as far as you can in 30 minutes. Take your average heart rate during the last 10 minutes as your lactate-threshold HR.
Below are five intensity zones based on lactate-threshold HR. You’ll note that these aren’t contiguous.
That’s due to a buffer between low and moderate and moderate and high. Avoid these ideally, as that’s the physiological no-man’s land. Ventilatory threshold falls at the bottom end of zone 3, so anything under that is low intensity; high intensity is zones 4 and 5.
Pros Good for maintaining effort level during low-intensity runs. Cons Not great for high intensity because of a phenomenon known as cardiac lag. Your heart can take up to 30 seconds to catch up to an increase in effort. The same when recovering.
Perceived exertion
Simply, this refers to how hard you feel you’re working during a session. To help you quantify this, many coaches will use a simple one-to-10 system, where one is extremely easy and 10 extremely hard.
Low-intensity corresponds
to a rating of 1 to 4; moderate, 5-6; and high, 7 to 10. Pros The simplest and, arguably, the most realistic indicator of the body’s current limits and state. Cons As intensity rises, your brain can overestimate exertion levels.
Pacing
Use the online pacing calculator at runnersworld.com/uk/pacecalculator. Input a time from a recent race or time trial and it calculates your target paces for different types of session.
FOLLOW US ON INSTAGRAM
This includes ‘easy’, ‘long, ‘tempo’, ‘VO2 max’ and ‘speed’.
For the purposes of 80/20 training, easy and long are low; and VO2 max and speed are high.
For example, 40 mins for a 10K means easy is 4:57min/km and long 4:57-5:36min/km, while VO2 max is 3:43min/km and speed 3:26min/km. Pros Great for monitoring and controlling intensity in moderate and high-intensity runs. Cons Don’t fall into the pacing trap of going too hard every session.
Cr: https://www.runnersworld.com
For most of my life, I’ve been drawn to running. It is a compulsion I cannot quite explain. But after not being able to run for close to two years recently (due to running injuries), there is one thing for sure: running makes me happy.
Turns out, there are a ton of research studies on the fascinating mental health benefits of running that support that yes, running can make you happy. And, running and depression do not go together. In fact, when I wasn’t able to run, I felt depressed.
When you exercise, it sets off a chain reaction of chemicals and hormones that spark positive moods and outlooks such as happiness, calm, confidence, and hope. It even spurs something called hope molecules, and of course, the infamous runner’s high.
FOLLOW US ON INSTAGRAM
Most mother runners and runners will attest that when they go for a run, they return a happier, more patient, and more productive person. Science shows that. This is a huge reason why we run—because it makes us better in the other spheres of our lives.
On my Instagram, I feature something called “Why I Run Wednesdays” where mother runners share the reasons why they run. It’s amazing to me how many moms have used running to overcome mental health challenges such as depression, postpartum depression, and anxiety.
I shudder to think of the person I would be today if I hadn’t had running in my life. Running has been a source of confidence and inspiration for me since I was 6 years old. I truly believe that if everyone ran (and had a dog in their lives), the world would be a happier, more peaceful place.
In this article, I’m going to delve into how running makes happy including an exploration of running and depression and anxiety. Specifically, I will answer:
Does running make you happy?
What is a runner’s high?
Does running release endorphins?
Does running release dopamine?
What are hope molecules?
Can running heal depression? Can running heal anxiety?
How to get the mental health benefits of running
So, let’s get going!
Does running make you happy?
Yes, running makes you happy because it does release chemicals within the body that improve mood and outlook, and give people a sense of productivity and a boost in self-esteem.
In fact, a study of more than 8,000 runners, mining Strava and Parkrun data, found that 89 percent of runners said that running made them happier and reported a higher score on the Oxford Happiness Scale.
There are a host of things that happen inside your body that can contribute to why running makes you happy, some triggered what’s known as a runner’s high. So, let’s start there.
What is a runner’s high?
A “runner’s high” is a neurological reward following moderate to intense exercise perhaps with the purpose of encouraging us to continue exercising. It is characterized by a short yet deeply euphoric state full of joy and calm.
And it is real. Research supports that a runner’s high is real.
However, new research shows that the primary cause of a runner’s high isn’t the release of endorphins, as once thought. Endorphins are a group of hormones that activates the body’s opiate receptors, causing an analgesic (pain-relief) effect.
No, a runner’s high is mostly caused by the increase in endocannabinoids, which are signaling molecules that help regulate processes, such as pain, memory, mood, immunity, and stress.
Endocannabinoids are like the cannabinoids present in the cannabis sativa (C. sativa aka marijuana) plant. But the body makes them naturally (endo meaning within).
Unlike endorphins, endocannabinoids break through the blood-brain barrier triggering mood-improving neuromodulators causing psychoactive effects like reduced anxiety and calm.
Many people like 2020 Olympic bronze medalist in the marathon Molly Seidel, who suffers from anxiety, call a runner’s high their “flow state.”
Other new research also points to the reduced level of leptin, a brain hormone that tells you when you’ve had enough to eat, as partly responsible for the runner’s high.
When you’re running, your leptin levels fall, sending “a hunger signal to the brain’s pleasure center to generate the rewarding effects of running,” according to the researchers.
How long does it take to get a runners high?
The length of a runner’s high depends on one’s fitness. It may take one person’ 30 minutes to reach a runner’s high while it may take another runner more than an hour. The fitter you are, the less time it takes to achieve a runner’s high.
The mean time to reach a runner’s high is 30-40 minutes.
مدت زمان رانرز های چقدر است؟
مدت رانرز های متفاوت است. برای برخی دوندگان، چند دقیقه و برای برخی دیگر، ممکن است تا چند کیلومتر طول بکشد.
درست مانند متغیرهای زیادی که بر احساس شما هنگام دویدن تاثیر میگذارند، متغیرهای زیادی وجود دارند که مدت رانرز های را تحت تاثیر قرار میدهند.
Again, the fitter you are, the more likely you will experience a pro-longed runner’s high.
Does running release endorphins?
Yes, running does release endorphins—though endorphins are no longer believed to be the root cause of a runner’s high.
But running does release these hormones which reduce the perception of pain and act as sedatives. Endorphins are made in your brain, spinal cord, and other body parts, and are released by brain chemicals called neurotransmitters. They are actually similar to pain medications by binding to the same neuron receptors, but don’t lead to addiction or dependence.
Endorphins are known to briefly:
Reduce pain
Decrease stress, and
Improve your general sense of well-being
Does running release dopamine?
Yes, running does release dopamine, according to research—another potential contributing factor to the runner’s high or just overall joy and reward of running. Dopamine is a neurotransmitter that leads to feeling good and motivated.
Does running release “hope molecules”?
But wait! There’s more. In addition to releasing feel-good things in your body such as endocannabinoids, endorphins, and dopamine—running can also release something called “hope molecules.”
McGonigal, a Stanford psychologist, explained that when we run (or perform any exercise) we release proteins called myokines into our bloodstream.
They pass through the blood-brain barrier (like endocannabinoids) and change the structure of the brain in a way that has an antidepressant effect which makes us more “resilient to stress and trauma.”
Therefore, it is a permanent change (unlike the others mentioned above).
The more intense you work out, the more hope molecules are pumped into your bloodstream.
I think this is the coolest thing I’ve heard in years. McGonigal, author of The Joy of Movement explains:
“Our muscles are like an endocrine organ. When you contract your muscles in any type of movement, they are secreting chemicals into your bloodstream that are really good for every system of your body; they’re great for your heart health, your immune function, and some of them can kill cancer cells. All the stuff we know exercise is good for. But a big part of these proteins and chemicals that are being released by your muscles, which are called myokines, has profound effects on the brain…
They travel to your brain, they cross the blood-brain barrier, and in your brain they can act as an antidepressant, like niacin can. They can make your brain more resilient to stress, they increase motivation, they help you learn from experience, and the only way you get these chemicals is by using your muscles. It’s part of how we become our best selves.”
Does running relieve stress?
Ask any runner, and they will tell you one reason why they run is that it helps relieve stress. It is a time to clear your head, work through your thoughts, be in nature, get mood-boosting vitamin D, and oh—it releases another feel-good chemical in your body: norepinephrine,
When you run, your body releases the neurotransmitter norepinephrine, a chemical that moderates your brain’s response to stress. Norepinephrine increases one’s sense of well-being by supplying endorphins into your body’s system.
Running and depression: can running help depression?
Yes, running can help combat mild to moderate depression. Running, along with other tools such as therapy and medication, can help combat more severe cases of depression.
Studies have found a link between running and depression, including as part of an effective treatment. For instance, two small studies of regular runners found they were significantly less depressed than their non-running peers.
How does running help with depression?
Research shows that exercise like running may have an antidepressant effect through the creation of new brain cells (called neurogenesis)
This may lead to improved brain performance, slowed or prevent cognitive decline, and blunt the brain’s response to physical and emotional stress. (Antidepressants also show the potential to grow new neurons and synapses).
The brain’s hippocampus, responsible for memory and learning, is also found to grow in volume.
Running and anxiety: can running help anxiety?
Yes, running releases neurotransmitters such as dopamine, norepinephrine, and serotonin which can give you a sense of calm and wellbeing, aiding in reducing anxiety and OCD tendencies.
Running also activates the frontal part of the brain responsible for executive function which can force people into the present rather than worrying about the future. It can also raise our sense of self-efficacy and control. This feeling then ripples into other parts of your life.
AnAsicsstudy during the pandemic supports this. It found that 82 percent of 14,000 runners said running helped clear their minds and 78 percent said they felt more in control and sane thanks to running.
The recent news that a six-year-old boy has completed a marathon in the US has sparked debate around what amount of running is safe for growing children. Here, soft-tissue therapist Anna Gardiner looks at the risks and provides advice for parents
I love that my girls (Layla, 11, and Jasmine, nine) run. It’s rewarding, involves minimal organisation and is something we can do together. It was also something that was a constant during the Covid lockdowns, left over from the ‘time before’.
Out went their clubs, walking to school two miles a day, school playtimes and tearing around the park with friends. Often during lockdown, the only time the girls exercised was the 2km a day they committed to.
But having seen children in my clinic suffering from overuse injuries, I worried whether increasing their running might be setting them up for injury.
What are the benefits of running for children?
Of course, before we worry about any potential harm that could come to young people from running, it’s important to consider the huge amount of good it can do them. The physical benefits of running and exercise for children are numerous and can last a lifetime. Recent studies suggest that, as well as improving cardiovascular health and warding off diseases like type 2 diabetes and conditions associated with excessive weight gain, weight-bearing exercise in early puberty is beneficial for long-term bone health.
Research has also shown that aerobic exercise can enhance brain plasticity (the brain’s ability to adapt and modify itself according to experiences and environment) and brain resilience (meaning the brain can better adapt to acute stress or trauma). Our hand-eye coordination, reaction speeds and the development of muscle fibres are established during childhood
The greater variety of physical activity carried out by children, research shows, the easier they find tasks and sports as adults.
Studies also support the link between exercise and positive mental health in children, with experts suggesting that running and exercise can help kids have a more positive outlook on life and help build their confidence.
My daughters have also learned that consistent training results in personal bests – the important life less on that hard work pays off.
Exercise can even help manage anxiety and uncertainty in a changing world. A study published in the journal Pediatrics found that increased physical activity could prevent and treat childhood depression and manage other conditions.
What risks does running pose for children and young adults?
Still, when my daughter reminded me that finally she would be able to ‘race’ parkrun by herself when it reopened in the summer, it made me consider how we could incorporate that into her life, with athletics and running clubs already accounting for three sessions a week. I often see children and adolescents in my clinic with what are essentially overuse injuries. Watching children and teenagers speeding around the 5K of our local parkrun, I wonder how often they’re running that sort of distance and pace. This is something to be mindful of at their ages.
As much as we want to get them active – particularly as Sport England found that, at the height of lockdown back in May 2020, 31% of the children interviewed were doing less than 30 minutes of activity a day – it’s important to remember that their bodies are still growing.
How do we gauge the balance between encouraging them to exercise to gain the physical and mental benefits running brings without overloading their growing bodies?
Overtraining burnout is a distinct possibility for children
Skeletal maturation happens over many years and is achieved when the growth plates have fused and adult bone shape and density have been attained,’ explains physiotherapist Claire Callaghan.
So repetitive stress on the growth plates when they’re soft and still growing could cause pain and swelling, bone ‘bumps’ or, worse, stress fractures.‘Teenagers are also undergoing hormonal changes and rapid growth, as well as changes in body shape and weight,’ says Callaghan.
These changes can affect the ability of the muscles and tendons to handle the load that impact activities place upon them, particularly where the tendons insert into the bone. Their bodies are already trying to adapt to normal growth changes, so they’re more vulnerable to further stresses.
As a result, adolescents, particularly active children, are prone to medial tibial stress syndrome shinsplintsPain in the anterior knee or heel (either unilateral or bilateral) is also often brought about by excessive running, jumping or quick changes in direction.
Then there are musculoskeletal issues such as Osgood-Schlatter and Sever’s disease. The most common and adolescent-specific, Osgood-Schlatter (sometimes called osteochondrosis), occurs at the patellar tendon insertion site at the tibial tuberosity – essentially at the top of the shin and below the kneecap. This is where your young runner’s quadriceps attach via the tendon to the growth plate at the top of the shin bone. Repeated traction and force caused by frequent high impact in this area can create microvascular tears and inflammation, which presents as pain, swelling and/or a bone prominence.
We don’t want to break our young athletes, but rather inspire them to love the sport
A review of Osgood-Schlatter data, published last year in the journal Current Opinion In Pediatrics, suggested that predisposing factors include the age of the child (12 to 15 for boys and eight to 12 for girls), sudden skeletal growth and poor flexibility of hamstrings and quadriceps.
Pain is usually a dull ache at the top of the knee during running, jumping, kneeling or squatting, which subsides between minutes and hours after the activity stops.
Former Olympic long-distance runner turned running coach Liz Yelling, who
was coached from an early age, had mild Osgood-Schlatter. She remembers how her coach used to ask his athletes to measure their height weekly to ensure training was modified during a growth spurt.
Treatments can range from rest (or at least modifying the inciting movement) or strength work, to ice or non-steroidal anti-inflammatory drugs. These should all be taken under the guidance of a professional. As Callaghan says, ‘If problems aren’t correctly diagnosed and treated, or if an adolescent pushes through pain, long-term issues can occur.’
Sever’s disease is also predominantly a young athlete’s condition (most common between the ages of nine and 12). It’s an inflammation caused by force and traction of the tendon at its insertion point at the calcaneus, or heel.
Contributory factors are an increase in, or excessive, running and jumping, weak ankle dorsiflexion, ill-fitting shoes and running on hard surfaces – all at a time when a child is having growth spurts of both skeletal and soft-tissue structure.
Treatment is similar – rest, ice and modification to training routines. But again, specialised guidance is strongly advised as it can be a recurring condition if left untreated.
‘It’s more important to look at load management and improving strength and conditioning if required,’ says sports podiatrist Matt Hart.
‘It’s not about footwear, but reducing load.’ Thats said, ‘shoes do need to fit well’, adds Callaghan, ‘as poor support can place too much force on growing bones’.
How to mitigate the risks
With children and adolescents more susceptible to these types of conditions, training smarter and making preventative, rather than reactive, changes are key. With all the benefits of running in youth and later life, we don’t want to discourage young runners. Fortunately, there are many things we can do to mitigate the risks.
1.Listen to your child and any complaints they may have of pain
It’s easy to brush off a child’s or adolescent’s complaints of discomfort or pain – if you’re a parent or carer who runs, you know first-hand about daily niggles. But it’s important to be alert to complaints, particularly if the discomfort is in the same place, either during an activity or after.
Keeping a pain diary – not to encourage histrionics, but to be alert to patterns – can be useful. Then, if a professional’s help is sought, you’re armed with useful information for them to be able to quickly diagnose and treat the issue.
If a child constantly appears to have niggles, then they may be trying to tell you that they need a break. Running through pain isn’t good for adults or children and we don’t want to establish bad running habits.
Yelling offers this advice: ‘We don’t want to break our young athletes, but rather inspire them to love the sport and continue to be happy, active adults.
2. Get help from an expert
If your child is becoming enthused by running and wants to run more frequently or competitively, then it’s ideal to have input from experts who can help nurture their running.
Sometimes, we’re not our offspring’s best role models. That can be a difficult pill to swallow, but they’re not mini adults and – although, aerobically, they’re capable of running further and longer – physically, they can’t do this to an extreme level without it being potentially detrimental to their musculoskeletal health over time.
With the popularity of ultrarunning, virtual challenges and a trend edging towards the challenge of running further not faster, training with a club or a coach can remind us that our kids are just starting out and have many years of running in them.
Coaches at running or athletic youth clubs have had specific training on fostering healthy running practices. They can incorporate running games into sessions, helping to develop agility, speed and strength, rather than just linear movement. They’re also able to enhance the social aspect of an essentially individual sport and demonstrate how running with people can provide great motivation and encourage healthy competition.
3. Keep a diary of your child's training and sporting activities
Overtraining burnout is a distinct possibility for children. Keeping a note of runs (and, indeed, other sports on a family calendar) for both yourself and your young runner is a great way of visualising the frequency and quality of training.
Sometimes, it takes all their activities being written down to take a step back and consider whether they’re taking on too much.
In my clinic, I’ve seen young athletes whose parents only start to realise the degree to which they’re pushing their bodies when I ask them to go through a couple of weeks’ worth of activities. If the calendar flags that they’re overdoing things, we can then take steps
to modify the training or look at active rest, recovery or a period of cross training.
Overtraining was particularly noticeable when children went back to schools and clubs after the lockdowns, and people threw themselves back into ‘normal’ life.
It was often overlooked that children were six months older, potentially in different stages of bone and muscle growth from where life was left off, and that going from minimal to maxed-out training doesn’t allow the body to adapt properly at any age, especially when still growing.
‘Children and teens aren’t “small adults” and can’t be treated as such,’ says Callaghan.
‘They need to gradually increase training so they don’t put too much pressure on growing joints and muscles.’
If a child constantly has niggles, then they may be trying to tell you that they need a break
4. Mix up their training
Mixing up their training miles to include a wide variety of surfaces is another sound strategy. Ideally, children would do most of their training on grass or at a track, because softer ground can reduce ground-reaction force.
Playing other sports or doing other activities is also really important at this age. My eldest prefers running above any other sport, but trains at an athletics club where she also does jumping and throwing events.
As is the case for adults, cross-training challenges children’s bodies in different ways, adding cardiovascular and musculoskeletal strength. Adapting soft tissue with different challenges also reduces the repetitive loads placed on the same joints, muscles and ligaments
5. Consider a personalised training plan
There are recommended running mileage suggestions for different childhood ages, but each child is an individual, and generalised recommendations don’t factor in the different speeds at which their bodies mature.
Plus, the two sexes have different biological maturation ages and are different in terms of hormones and musculoskeletal structures. So it’s key to look at the individual young runner, rather than set limits or targets based on generic advice.
‘As coaches, the athlete as a person should always come first,’ says Yelling. ‘We should focus on assisting optimal developmental processes, rather than focusing on results.’
6. Ensure your child is getting a healthy, balanced diet
It’s not all about training, though – diet and duvet time have roles to play. Ensuring children and adolescents eat a healthy, balanced diet – with a variety of food groups, plenty of fruit and veg, good protein sources and whole grains – is easier said than done
but it’s essential that, with growing bodies, they adequately fuel their runs and recovery. If too much is asked of soft tissue and bones without the essential ingredients for repair, sourced from food, bodies become fatigued and vulnerable to injuries.
7. ...and plenty of sleep
The importance of sleep in promoting recovery and repair from training is well documented. A recent study published in the British Journal Of Sports Medicine found that teenagers need eight to 10 hours of quality shut-eye per night.
Fitting in school work, after-school clubs, a social life and their running means kids often go to bed later than is ideal, so it’s important to notice when your child seems constantly fatigued and encourage them to take a session off and get an early night.
FOLLOW US ON INSTAGRAM
How else can we encourage healthy habits in our children?
Tips and strategies to help ensure our kids are all right...
Make it fun. Tag, shuttle runs, relay races – they all develop fast- twitch fibres, encourage agility and build social relationships
Add strength/conditioning. Introduce circuits as part of drills and warm-ups. Just body weight with a little bit of everything.
. Try geocaching. A great way to go a little further on mixed terrain with plenty of natural walk/recovery breaks.
Run to feel. Encourage them not to push for times or pace in every session, but to listen to their bodies.
Check clothes and shoes fit well. Keep an eye on growth spurts and ease off on training a little if you notice one is underway.
Minimise pressure Remember, we want them to have a healthy lifelong love for running and exercise.
Red flags
Look for these warning signs that your young runner maybe overdoing it and in danger of burnout or injury:
Complaining of pain at the anterior knees, shins and heels
Inflammation or swelling
Moving stiffly or awkwardly in everyday life or when exercising
Feeling consistently tired
Feeling consistently tired
Pushing hard in every training session
Reluctance to train
Consistently disappointed with performance in sessions or races
Running Advice for Overweight Runners
Get active, stay safe, and build your fitness over time
Runners, despite what may be advertised, come in all shapes and sizes. If you’re overweight, running is a great option that can help you improve your health, get in shape, boost your confidence, and achieve a healthy weight.
That said, getting started with running may be a bit more challenging if you are overweight due to the fact that extra body fat can make you get winded more easily than those who are leaner.
Try not to get discouraged by this and see it as just one hurdle to overcome in a journey toward better health.
Here’s some advice on how overweight runners can safely start a healthy running habit and reap all the great benefits of running.
How to Start Running When You're Overweight
Set yourself up for success by making sure that you are medically cleared to start running and that you have the proper shoes to support your body once you begin.
Check with your doctor
Get proper footwear
Start small
Switch to run/walks
Add strength training
Believe in yourself
Check with your doctor
This is an important step for anyone who’s new to running, but especially if you’re overweight. Share your running plan and goals with your doctor, and have him/her assess your plan and any potential health issues.
Talk about any pre-existing conditions or previous injuries that might have an impact on being able to start a regular running program.
Your doctor may also recommend that you do an exercise stress test on a treadmill to rule out any cardiovascular issues.
If he or she deems it's not quite safe for you to start now, talk about what milestones you need to reach before you can.
FOLLOW US ON INSTAGRAM
Get proper footwear
Wearing the wrong running shoes for your feet and running style can lead to injuries and general discomfort while running. If you’re overweight, the extra weight and pressure on your joints can make you even more vulnerable to injuries, so it’s crucial that you get the right running shoes for you.
Go to a running specialty store, where trained salespeople can do a running gait analysis and recommend the best choices for your running gait, foot, and body type.
You may need shoes with extra cushioning, good arch support, or some other special feature.
You should replace your shoes every 300 to 500 miles, although this can vary depending on how you run, your weight, and the type of terrain you cover. Heavier runners typically need to replace their shoes more often.
How to Build Up to Running
Even if you have no plans of eventually running a marathon, remember that your fitness journey is a proverbial one nevertheless.
Start Small
Trying to do too much too soon may lead to injury and burnout.
If you’ve been inactive for at least a few months or longer, you should start by walking.
You can begin walking on a treadmill, outside, or even in a pool. Start with just 5 or 10 minutes if that's all you can manage.
Consistency is key, so try to walk a little bit each day. Just get your body used to the activity and work up to a continuous forward motion for 30 minutes before you start to add some running.
Switch to a Run/Walk Strategy
Once you’ve built up your fitness through walking, you can get started with run/walk, which is an excellent strategy to safely and comfortably build your running endurance.
Start your run/walk session by warming up with a 10-minute brisk walk to get your heart rate up and blood flowing to the working muscles.
Next, run easy for 1 minute and then walk for 2 minutes. The walk should be an active rest, not a complete break.
Don’t walk casually—do it with a purpose, like a power walk, to make sure you’re getting a good cardio workout.
Repeat this cycle for 15 to 20 minutes, and then finish with a 5-minute walk as a cool down.
As your 1-minute run intervals become easier, you can increase the number of your run intervals and decrease the length of your walk intervals.
While some people try to get to the point where they can run continuously without walk breaks, others decide to stick with run/walk as a long-term strategy, using intervals such as run 3 minutes/walk 1 minute or run 2 minutes/walk 30 seconds.
Taking It to the Next Level
Once you’ve built up your endurance with run/walks, you should continue to challenge yourself by increasing your effort or distance during your runs. This will help boost your calorie-burning efforts, improve your fitness even more, and help prevent you from getting bored with your routine.
You can start adding speed by warming up for a mile and then running at a faster pace (breathing heavy, but still in control) for a minute and then recovering at an easy pace for a minute.
Continue with this pattern for two miles, then cool down for 5 to 10 minutes.
When that gets too easy, you could always increase the time of your speed intervals or do hill repeats instead.
Add strength training
If you’re not already doing some strength training, try to incorporate at least one or two sessions in your weekly routine. Not only will you burn more calories while you're doing these exercises, but your increased lean muscle mass will improve your running performance.
You'll be able to run faster and longer, and pump up your calorie burn when running.
Strength training also helps prevent running injuries, so you'll be able to maintain your commitment to exercise by staying injury-free. You don’t need to belong to a gym or have special equipment to strength train.
Ways to Stay Motivated
Sticking with your running plan and achieving your goals may, at times, feel difficult. Do what works best for you when it comes to keeping your motivation up.
That might include strategies such as:
Rewarding yourself
Running with a buddy
Setting specific goals
Tracking your progress
Ignore the Naysayers
Unfortunately, there are people everywhere who can take issue with just about anything, which may make you feel self-conscious.
While you may not have the speed or distance of other runners (yet), those who enjoy the sport tend to appreciate anyone else who does too.
While you may not have the speed or distance of other runners (yet), those who enjoy the sport tend to appreciate anyone else who does too.
You’re working hard to improve your health and fitness. YOU are impressive. YOU are inspiring.
Don't let anyone hold you back.
Surprisingly, you may find some family members and friends to be unsupportive of your interest in running. Lack of support from people close to you is often the result of their own jealousy or insecurities
If people challenge you and tell you that you shouldn’t be running, use it as fuel to prove them wrong.
Achieving Your Weight Loss Goals
Though running can be a helpful tool for weight loss and maintenance, it is not a guarantee. Some runners may actually make mistakes that lead to weight gain.
One of the biggest obstacles to losing weight through running is eating too many calories because of your increased appetite. You can undo all of your hard work by giving into cravings or rewarding yourself with unhealthy foods.
Some strategies that can help you lose weight and avoid weight gain:
Avoid certain situations: If you think you'll have trouble avoiding mindless eating or overindulging, try to come up with a different activity to do.
Keep your fridge and pantry stocked: Choose healthy foods that make up a nutritious, heart-healthy diet, such as whole grains, fish, lean meats, vegetables, and fruits.
They'll provide essential nutrients, help fuel your workouts properly, and aid in your post-run recovery.
Minimize processed foods: Keep processed foods to a minimum and work on cooking more at home.
Spread out your calories: Eat five to six small meals throughout the day, rather than eating three big meals. You'll reduce your overall hunger and gain more flexibility in scheduling your runs because you won't have to delay your run until after you digest a big meal.
Tracking your calories with app or gadget can help you stay more aware of how many calories you’re taking in vs. burning—an awareness that will make you more successful at losing and maintaining your weight, according to research.
It will also likely help you stay motivated to stick with your running habit.
We've tried, tested, and reviewed best fitness trackers. If you're in the market for an activity tracker, explore which option may be best for you.
Common Issues for Overweight Runners
There are a number of common issues that overweight runners may face as they begin.
Some of these are things that are common to all runners, while others may be more problematic for those carrying extra pounds. Fortunately, there are many solutions that can help you cope with these issues as they arise.
Trouble Breathing
As you run, your heart rate increases, and you breathe faster in order to take in more oxygen. The problem with this is that these fast breaths are often very shallow, meaning they aren't providing a whole lot of oxygen intake.
One way to deal with this is to focus on how you breathe as you run. Try taking in deeper belly breaths and then do a big exhale. This clears your body of CO2 and ensures that you're getting an adequate supply of oxygen.
Rhythmic breathing is another approach that can help. Rather than simply trying to inhale as much air as you can with each breath, time your breathing in rhythm with your steps. Inhale for three steps, then exhale for two.
This approach can help you better maintain deep breathing and improve your lung capacity.
If you feel like you are struggling to breathe, ease back, and spend some time doing some slower jogging or walking.
As you continue to train and build strength and endurance, breathing should become easier. If you find that you are still experiencing difficulty or if your breathing struggles seem severe, talk to your doctor.
Foot and Joint Pain
Running can put a serious strain on the joints and feet. The impact of every step places the force of your weight on those joints and feet, which is why it so is critical to wear good shoes and running with the proper form and stride.
Reduce joint and foot pain by:
Landing mid-foot, rather than on the toe or heel
Listening to your body and taking time to rest if you start to feel pain
Keeping your steps as light as possible
Making sure you are standing tall and upright; don’t hunch forward or slouch
Perhaps most importantly, stick to a running schedule that eases you into the sport. Try following a training schedule that is specifically designed for beginners.
Don’t increase your miles suddenly or dramatically. Working up your speed and distance slowly can ease the strain on your joints and feet and reduce your risk of injury.
Shin Splints
The impact of running can also lead to shooting pain in your lower legs, a phenomenon known as shin splints.
Causes of shin splints can include poor form, running on a hard surface, running downhill, wearing the wrong shoes, or going too hard, too fast.
Treatment usually involves home remedies including rest and ice compresses.
Shin splints - self-care. U.S. National Library of Medicine. U.S. Department of Health and Human Services. 2018.
Analyzing your shoes and gate may help prevent shin splints in the future, as can these tips:
Add strength-training a couple of days each week
Increase your running intensity gradually
Make sure you warm-up before your run
Stretch properly
Be sure to stop and rest when things start to hurt.
Trying to work through pain will worsen shin splints and can lead to more serious injury.
Runner’s Knee
Runner’s knee can be a problem for any runner, but carrying extra weight can put additional strain on the joint.
This condition is characterized by pain around the kneecap area. At times your knee might feel weak as if it might give out if you put weight on it.
The most common remedy for runner’s knee is rest and ice. You can also help prevent pain by sticking to a training schedule that is appropriate for your fitness level.
Focus on building strength and speed gradually. If your knees start to give you trouble, ease back and give your body a chance to recover.
Check with your doctor to be sure that the pain is not a sign of a more serious condition. You may need to visit a podiatrist to be fitted with custom orthopedic supports.
Chafing
Chafing is a common running ailment that can be annoying and downright painful. The combination of skin, sweat, and rubbing clothes is bound to cause chafing, particularly in spots where you might have folds of skin or where body parts touch.
The inner thighs and underarms areas can be particularly troubling spots.
Chafing can lead to rashes and raw skin, which is uncomfortable both during and after your run.
In order to minimize chafing, it is important to wear the right clothing when you run. Fabrics that wick sweat away from your body help reduce discomfort and mean you’ll be less likely to end up with chafed, raw skin.
Running tights can also help prevent the inner thigh area from getting rubbed raw as you run. Anti-chafing lubricants such as Body Glide can also be helpful.
There is no one image of a runner. Never feel that your weight poses an obstacle if you are interested in becoming one. The key is to follow a workout schedule that is appropriate for your current fitness level, practice good running form, and make sure that you wear gear designed for comfort and injury prevention.
Everything You Need to Know About Marathon Training for Beginners
Anyone can run a marathon—you just have to know how to train for one.
So you want to run a marathon, huh? You probably didn't make the decision to run 26.2 miles lightly; considering that the average finishing time is 4:39:09, running a marathon is a serious undertaking for which you need to physically and mentally prep.
Don't let that scare you, though! Anyone can run a marathon; the majority of it is mental, and if you believe you can run 26.2 miles, you will. But you do still need a solid plan since much of marathon training comes down to being as prepared as possible. Here, everything you need to know to make it to (and through) race day.
Are You Ready to Run a Marathon?
Going from zero to 26.2 is possible but probably not a great idea. If you've never really run before, or tend to max out at three miles, that's OK—but you need to do a little more than just downloading a training plan from the internet.
First, you should know where you stand injury-wise, says Melanie Kann, a running coach for New York Road Runners.
"If there are any nagging aches and pains heading into the plan, adding more mileage isn't going to help the situation," says Kann. "Definitely get checked out by a sports doc if necessary, or work with a PT to make sure your support team and overall strength and mobility regimen is in place."
جان وود که برنامه ماراتن تمرینی New York’s Mile High Run Club را رهبری میکند میگوید: حتی اگر همه چیز درست و مرتب باشد، باید قبل از شروع برنامه تمرینی مبتدی ماراتن، سطح آمادگی جسمانی پایه را داشته باشید.
به این معنا که شما حداقل 24 تا 32 کیلومتر در ماه و هفتهای سه تا چهار روز به همراه تمرینات قدرتی، cross-training و ریکاوری کردن بدوید. همچنین، به برنامه تمرینی ماراتن که تصمیم به استفاده از آن دارید، نگاهی بیندازید.
میزان مسافت اولین دو طولانی شما چقدر است؟
هنوود میگوید: «اگر اولین دویدن طولانی شما 10 کیلومتر است، باید بتوانید آن را بدون دردسر زیاد انجام دهید.»
او اضافه میکند که یک قانون کلی در مورد برنامههای تمرینی ماراتن برای مبتدیان وجود دارد. مسافت پیموده شده در اولین شروع خود را بیش از دو و نیم کیلومتر افزایش ندهید.
بنابراین اگر از جایی شروع میکنید که 5 کیلوکتر منطقه راحتی شماست، باید قبل از شروع برنامه تمرینی واقعی خود، برای ایجاد آن در هنگام پیشتمرین زمان لازم را ایجاد کنید.
کان میگوید: «برنامه تمرینی خود را به عنوان یک خانه یا حتی یک آسمان خراش در نظر بگیرید. با یک فونداسیون شروع کنید و به تدریج به اوج برسید. یک سازه فقط به اندازه پایه آن استحکام دارد و همین امر در مورد آموزش شما نیز صدق میکند.»
Training for a Full Marathon Vs. Training for a Half Marathon
Uh, obviously, you're preparing to cover double the miles, which is a pretty big difference. But in terms of training, the main difference is really the long runs. Instead of maxing out at 11 or 12 miles, you'll be logging up to 18 or 20 miles depending on your plan. That's a lot more impact on your body.
This is where doing strength training two times a week can really help you, says Henwood. "All-around conditioning is going to increase your power to weight ratio and help you be a better runner compared to just running."
You may be able to get by skipping this in a half marathon training schedule, but not for 26.2.
این را نیز در نظر بگیرید: به گفته کان چرخههای تمرینی نیمه ماراتن معمولاً 10 تا 12 هفته طول میکشد در حالی که چرخههای تمرینی ماراتن معمولاً 16 تا 20 هفته طول میکشد.
او میگوید: «این به این معناست که بدن شما برای مدت طولانیتری فشارهای تمرین را تحمل میکند، بنابراین اولویت دادن به استراحت و ریکاوری بسیار مهم است.»
سعی کنید تمرینات خود را با دویدن بر روی خاک یا سنگ ریزه به جای پیادهرو انجام دهید تا به مفاصل خود استراحت دهید و با اضافه کردن تمرین در شیب نحوه استفاده از ماهیچههای خود را تغییر دهید و از آسیبهای ناشی از فشار بیش از حد جلوگیری کنید.
چگونه برنامه تمرینی مناسب ماراتن برای مبتدیان را بیابید
با گوگل کردن “برنامه تمرینی ماراتن”، 911000000 نتیجه ظاهر میشود. با این حال، هیچ برنامه تمرینی مناسبی برای مبتدیان وجود ندارد.
کان میگوید: «من همیشه به دوندگان خود یادآوری میکنم که یک برنامه ماراتن باید به عنوان یک راهنما در هنگام تمرین در نظر گرفته شود. اما به هیچ وجه نباید وحی منزل باشد! زندگی همچنان در حین تمرینات ماراتن در جریان است. کار، زندگی، آسیبدیدگیها، رویدادهای آبوهوایی همیشه وارد بازی میشوند. به همین دلیل بهترین برنامههای موجود، پویا و تا حدودی انعطافپذیر هستند تا بتوانند این “سرعتگیرها” را در تمرین شما جای دهند.»
درست است که برنامه تمرینی ماراتن آیه قرآن نیستند، اما شما هم نباید خودتان به تنهایی یک برنامه برای خودتان بنویسید.
هنوود میگوید: «من توصیه میکنم فردی را پیدا کنید که بتواند به شما بازخورد بدهد و بتواند در صورت نیاز به شما کمک کند برنامهتان را تغییر دهید.”
اگر یک جلسه دویدن را از دست بدهید یک چیز است. اما اگر به دلیل بیماری پنج روز متوالی را از دست بدهید چه؟ یک مربی میتواند به شما کمک کند تا با توجه به بهترین حالت ممکن برای بدنتان به مسیر درست برگردید.»
مطمئن شوید که به مواردی مانند آموزش پایه مورد نیاز برای این برنامه (با چند کیلومتر در هفته شروع میشود)، مجموع مسافت پیموده شده در هفته یا روزهای دویدن برنامه توجه کنید (آیا زمان لازم برای یک برنامه با مسافت پیموده شده بیشتر را دارید؟).
این برنامه هر چند وقت یکبار به تمرینهای غیر مرتبط با دویدن میپردازد و در نظر بگیرید که این موارد چگونه با سایر برنامههای زندگی شما هماهنگ خواهد شد.
تمرینات کاردیو غیر مرتبط به دویدن در برنامه تمرینی ماراتن شما
هنوود قبلاً به اهمیت تمرینات قدرتی اشاره کرده بود، اما بیایید در مورد تمرینات ترکیبی (cross-training) صحبت کنیم.
برخی از افراد میتوانند پنج یا شش روز در هفته دویدن را تحمل کنند؛ برای باقی افراد، این خیلی زیاد است.
هنوود میگوید: «من دوست دارم که مردم پنج روز در هفته کاردیو انجام دهند.»
کاردیو می تواند دویدن، دوچرخه سواری، استفاده از اسکیفضایی (elliptical) یا حتی شنا باشد.
او میگوید: «من اسکی فضایی را خیلی دوست دارم زیرا شما در وضعیتی مشابه دویدن هستید. باسن به جلو، سینه بیرون، پاها را حرکت میدهید و شنا میتواند به قوی کردن ماهیچههای زیر شکم، فلکسورهای لگن و کمر کمک کند.».
کان میگوید: «این تمرینات به دونده اجازه میدهد تا بدون هیچ گونه ضربه یا فشار اضافی به بدن، تمرینات پایه هوازی را انجام دهد» و این به شما کمک میکند تا ورزشکار قویتر و توانمندتری باشید. این همان چیزی است که به شما کمک خواهد کرد تا به خط پایان برسید.
وی میافزاید، هر نوع تمرین ترکیبی دیگری که بر تحرک کلی و قدرت بدنی (core strength) دونده تأثیر بگذارد، همزمان با هر نوع برنامه تمرینی ماراتنی در یک راستاست.
یوگای ملایم، پیلاتس، بره (barre) و تمرینات قدرتی عمومی همگی عالی هستند زیرا ماهیچههایی را تقویت میکنند که از حرکت تکراری که بدن در هنگام دویدن متحمل میشود، پشتیبانی میکند.
چرا ریکاوری بسیار مهم است
شما حتما باید ریکاوری را در برنامه تمرینی ماراتن خود برای مبتدیان (و برای همه سطوح!) قرار دهید.
ریکاوری در واقع زمانی است که دستاوردهای شما عینی شوند؛ و آن زمانی است که عضلات شما پس از فشارهای مکرر تمرین، بالاخره زمان لازم برای ترمیم و بازسازی خود را دارند.
کان میگوید: «روزهای ریکاوری برای کمک به شل نگه داشتن یک دونده و به حداقل رساندن سفتی عضلات در بین تمرینات سخت عالی هستند. من دوست دارم نرم دوی را تقریباً بهعنوان ماساژ برای بدن در نظر بگیرم. آنها به گردش کلی و جریان خون به مفاصل و ماهیچهها کمک میکنند و در نتیجه با التهاب مقابله میکنند.»
نرم دویهای سبک، یوگای ملایم، دوچرخهسواری نرم، اسکی هوایی یا حتی یک پیادهروی کوتاه، همه اَشکال عالی برای ریکاوری فعال و ملایم هستند.
او میگوید: «من دوست دارم یک تمرین ملایم یا یک روز استراحت را در بین دو تمرین سخت در یک برنامه تمرینی قرار دهم و بعد از یک تمرین بسیار سخت، هر دو پشت سر هم (استراحت، به دنبال آن ریکاوری) قبل از اینکه یک روز سخت دیگر داشته باشم، ساندویچ کنم.»
وسایلی که برای دویدن ماراتن نیاز دارید
این که برای تمرین و دویدن ماراتن چه بپوشید تقریباً به خودتان بستگی دارد. اما مهمترین چیز (مشخصا) کفش ورزشی شما است.
به احتمال زیاد، این عزیزان حدود 321 کیلومتر تمرین روز قبل از مسابقه را تحمل خواهند کرد. بنابراین شما میخواهید در آنها احساس راحتی کنید.
کان میگوید: «هنگام انتخاب یک کفش، من دوندگان را تشویق میکنم جفتی را انتخاب کنند که با آن احساس یکی بودن دارند. آنها باید با کفش راحت باشند و احساس کنند که کفش از آن حمایت میکند، اما لزوما نباید بیش از حد از حضور آن کفش آگاه باشند.»
مفهومش را درک نمیکنید؟
هنوود میگوید به یک فروشگاه تخصصی دویدن بروید، جایی که میتوانید کفشهایی را تهیه کنید که برای راه رفتن و اهداف شما مناسب است.
«کارشناسان آنجا میتوانند به شما کمک کنند تا بفهمید که آیا شما یک پروناتور (pronator) هستید یا یک سوپیناتور(supinator).
آیا به یک کفش نوترال (neutral) نیاز دارید یا استیبلایزینگ (stabilizing)، و با توجه به این موارد برندی را به شما معرفی میکنند.»
برای دو استقامت، کان توصیه میکند به دنبال جذب ضربه بیشتر روی کفشهایی باشید که بالشتک کمتری دارند، بهویژه برای دوندگان ماراتن تازهکار. این نکته به محافظت از پای شما در برابر تأثیر افزایش مسافت پیموده شده کمک میکند.
با هر دونده ماراتن با تجربهای که صحبت کنید، احتمالاً به شما خواهند گفت که در روز مسابقه چیز جدیدی نپوشید. در طول تمرین، آنچه را که فکر میکنید در طول مسابقه میپوشید یا حمل میکنید بپوشید.
این یعنی کفش، لباس، بازوبند، کمربند، بطریهای آب دستی و هر چیز دیگری. کان میگوید: «هرچه زودتر بتوانید بفهمید چه چیزی برای شما مفید است، بهتر است.»
قبل از ماراتن و در طول آن چه باید بخورید؟
کلی جونز متخصص تغذیه ورزشی اهل فیلادلفیا (road runner) میگوید، وقتی در حال تمرین ماراتن هستید، نقش تغذیه در بالا نگه داشتن انرژی، عضلات قوی و سوخت بدن برای طی مسافت را دست کم نگیرید – رژیم غذایی شما باید تغییر کند تا افزایش نیاز شما به انرژی را برآورده کند.
او میگوید: «با افزایش مسافت پیموده شده، میزان انرژی که از کربوهیدرات میگیرید نیز باید افزایش یابد.» اما مطمئن شوید که میزان کربوهیدراتهای باکیفیت مانند کینوا (quinoa)، نان غلات کامل، جو، سیبزمینی شیرین و موز را نسبت به کربوهیدراتهای مصنوعی و فرآوری شده افزایش دهید.
او میگوید که دوندگان استقامتی همچنین باید میزان مصرف سدیم، کلسیم، آهن و ویتامین C را نیز افزایش دهند.
جونز توضیح میدهد: «سدیم ماده مغذی اصلی تلف شده از طریق عرق است که باید برای تعادل مایعات جایگزین شود و کلسیم برای کنترل فشار مضاعفی که به استخوانها وارد میشود. اینها برای انقباضات عضلانی نیز ضروری است».
از آنجایی که آهن اکسیژن را در خون حمل میکند و مصرف اکسیژن با بالا رفتن مسافت پیموده شده بیشتر میشود، گردش گلبولهای قرمز خون وآهن افزایش مییابد؛ در نهایت، ویتامین C برای محافظت از ریهها در برابر فشار بیشتری که به آنها وارد میشود مهم است.
در روز مسابقه، مطمئناً خوراکیهای تقویتی باید همراهتان داشته باشید (بدن شما از طریق ذخایر گلیکوژن یا قند خود تا 32 کیلومتر را دوام میآورد، که معمولاً به عنوان “دیوار” در دوی ماراتن شناخته میشود).
جونز میگوید: «همراه داشتن سوخت (خوراکیهای مناسب) برای دویدنهای بالای 60 دقیقه مفید است. هنگام تمرین برای یک مسابقه مهم است که شکم خود را نیز برای دریافت کربوهیدراتها و هضم آنها در حین ورزش آموزش دهید تا بعداً دچار ناراحتی گوارشی نشوید.
کربوهیدراتهای آسان هضم مانند ژلها یا حتی خرماهای نمکی و بستههای عسل را امتحان کنید. چیزی که برای دوست یا مربی شما مفید است ممکن است برای شما مفید نباشد. بنابراین همانطور که در لباسی که قرار است برای مسابقه بپوشید تمرین میکنید، مطمئن شوید که قبل از روز مسابقه سوخت رسانی را در مسیرهای طولانی تمرین کنید تا هیچ چیز غافلگیر کنندهای در مسیر وجود نداشته باشد.
مثلا اینکه ناگهان مجبور شوید به دستشویی بروید. به یاد داشته باشید: هرگز به گوز بعد از کیلومتر 14 اعتماد نکنید.
دوندگان به الکترولیت نیاز دارند. نوشیدنیهای ورزشی وعده آبرسانی بهتر، گرفتگی عضلانی کمتر و پایین آمدن ریسک مصدومیت (رسیدن به بهداری) را میدهند. مزایای ادعا شده برای الکترولیتها به طرز مشکوکی خوب به نظر میرسند. با این حال، ارزش آن را دارد که این ادعاها را دقیقتر بررسی کنیم و ببینید شواهد چه میگویند.
الکترولیتها برای دویدن در مسافتهای طولانی و فصل تابستان ضروری هستند. برخی از دوندگان میزان تعریق بالایی دارند و میتواند در تمام طول سال از مزایای مکملهای الکترولیتی بهرهمند شوند.
سایر دوندگان فقط برای مسابقات تابستانی یا مسافتهای طولانی ممکن است به آنها نیاز داشته باشند. شما فقط محدود به Gatorade نیستید. گزینههای متعددی از محصولات هیدراتاسیون الکترولیتی در بازار موجود است.
الکترولیتها چه هستند و چرا برای دوندگان ضروری هستند؟
الکترولیتها مواد معدنی طبیعی هستند که در عرق و ادرار شما یافت میشوند و بدن از آنها برای هدایت بارهای الکتریکی استفاده میکند. الکترولیتها مسئول انقباض و شل کردن عضلات، تعادل مایعات و انتقالات عصبی بین مغز و عضلات هستند.
الکترولیتها عبارتند از مواد معدنی سدیم، کلرید، پتاسیم، منیزیم و کلسیم. جایگزینی همه این مواد معدنی مهم است. با این حال، سدیم مهمترین الکترولیتیست که باید در طول دویدن به سطح قبلی خود بازگردانده شود.
وظیفه حیاتی سدیم شامل تنظیم مایعات و الکترولیتها در بدن، از جمله در خون است. سدیم با هورمونهایی از جمله وازوپرسین (vasopressin – هورمون آنتیدیورتیک) و آلدوسترون (aldosterone) که تعادل مایعات را در کلیهها تنظیم میکند، تعامل دارد.
FOLLOW US ON INSTAGRAM
سدیم همچنین از طریق تنظیم پمپاژ سدیم-پتاسیم ATP-ase (ایتیپاز طبقهای از آنزیمها هستند که باعث تسریع در تجزیه ATP به ADP و یون فسفات میشوند. این واکنش فسفاتزدایی منجر به آزاد شدن انرژی میشود که توسط آنزیم برای انجام واکنشهای شیمیایی که در حالت عادی اتفاق نمیافتند استفاده میشود) تکانههای عصبی و انقباض ماهیچهایِ سلولهای عضلانی را در وضعیت مناسب نگه میدارد.
پتاسیم همچنین به تعادل مایعات به ویژه مایعات داخل سلولی کمک میکند. پتاسیم همراه با سدیم، انتقالات عصبی به سلولهای عضلانی را ارتقا داده و بهبود میبخشد.
کلسیم و منیزیم در طی گلیکولیز (glycolysis – تبدیل کربوهیدراتها به ATP)، گلیکوژنولیز (glycogenolysis – تبدیل گلیکوژن ذخیره شده به گلوکز برای تولید انرژی) و چرخه اسید سیتریک (Krebs cycle) با آنزیمهای کلیدی تعامل دارند.
یونهای کلسیم در سلولهای عضلانی به عمل انقباض عضلانی کمک میکنند. منیزیم حرکت کلسیم را در سلولهای عضلانی در طول انقباض عضلانی تسهیل میکند.
برای فعالیتهای روزانه، غذاهای اورگانیک میتوانند الکترولیتهای لازم را فراهم کنند. با این حال، ورزشکاران استقامتی نیاز به الکترولیت بیشتری دارند، به ویژه در طول مسابقات با مسافت طولانی، دوهای طولانیمدت و تمرینات تابستانی.
هنگام دویدن به دلیل بیشتر عرق کردن و در نتیجه از دست دادن الکترولیت بیشتر این نیازها افزایش میابند. بنابراین الکترولیتها باید در حین دویدن از طریق مواردی که به راحتی قابل جذب هستند، مانند نوشیدنیهای ورزشی یا قرصهای نمک جایگزین شوند.
چرا الکترولیتها برای دوندگان ضروری هستند؟
به طور متوسط، اکثر دوندگان به طور کلی 770 میلی گرم سدیم در هر لیتر عرق از دست میدهند. میزان کاهش پتاسیم، کلسیم و منیزیم به ترتیب 195 میلی گرم در لیتر، 20 میلی گرم کلسیم در لیتر و 10 میلی گرم در لیتر است.
با این حال، این اعداد صرفا میانگین هستند. برخی از دوندگان مقدار کمی سدیم در عرق خود از دست میدهند، در حالی که برخی دیگر مقادیر قابل توجهی از دست میدهند.
یک مطالعه در سال 2017 در مجله اسکاندیناوی پزشکی و علم در ورزش (Scandinavian Journal of Medicine and Science in Sport)، سطح سدیم را در دوندگان باتجربه ماراتن اندازهگیری کرد. کسانی که املاح کمی در عرق خود از دست میدهند به طور متوسط 388 میلی گرم سدیم در لیتر عرق میکنند. گروه افراد معمولی به طور متوسط 1000 میلی گرم در لیتر از دست دادند.
در گروه با تعریق زیاد، از دست دادن سدیم به طور متوسط 1656 میلی گرم در لیتر بود که در برخی از افراد به 1922 میلی گرم در لیتر هم میرسید. (مانند بسیاری از مطالعات، حجم نمونه فقط ورزشکاران مرد را شامل می شود.)
بنابراین، میزان از دست دادن سدیم در دوندگان به طور قابل توجهی متفاوت است. نیازهای الکترولیتی فردی ممکن است متفاوت باشد. اغلب برای درک میزان تعریق خود، شما نیاز به آزمون، خطا و تجربه دارید.
قرار نیست شما این مواد را به طور کامل جایگزین کنید و نیازی هم به این کار ندارید. هدف نهایی تقریباً نیمی از این مقدار است (یعنی تقریباً 400 میلی گرم سدیم برای هر یک ساعت ورزش شدید). حتما باید حواستان باشد که در مصرف سدیم زیاده روی نکنید.
سدیم بیش از حد میتواند باعث تشنگی شدید و ناراحتی دستگاه گوارش شود. بنابراین، Nuun و Saltstick را همزمان مصرف نکنید. با این حال، ترکیب ژلها و Nuun یا Skratch برای اکثر دوندگان به خوبی کار میکند.
حتی اگر سطح سدیم شما به آستانه خطرناکی کاهش نیافته باشد هم، جایگزینی مجدد الکترولیتها میتواند برایتان مفید باشد. آب معمولی از طریق کاهش اسمولالیته پلاسما (plasma osmolality) میتواند دوباره تشنه شدن را مختل کند.
سدیم موجود در نوشیدنیهای ورزشی تشنگی را افزایش میدهد درنتیجه نیاز به مصرف مایعات در حین ورزش نیز بیشتر میشود.
الکترولیتها فقط برای افرادی که زیاد عرق میکنند نیستند
یک مطالعه مقطعی در سال 2011 در مجله تمرینات ورزشی (Athletic Training) نشان داد که اکثر دوندگان مسافت طولانی آب را به نوشیدنی ورزشی ترجیح دادند. برخی نیز به دلیل کالری شماری از نوشیدنیهای ورزشی اجتناب کردند.
تجربه عینی مربیگری این موضوع را تایید میکند؛ هم خودم و هم سایر مربیانی که میشناسم دیدهایم که ورزشکاران یا مصرف الکترولیت را فراموش کردهاند و یا عمداً از مصرف الکترولیت خودداری میکنند.
اما برای دویدن در مسافتهای طولانی، الکترولیتها هم برای عملکرد و هم برای سلامتی ضروری هستند. عدم تعادل جزئی الکترولیت میتواند باعث گرفتگی عضلات و کم آبی بدن شود؛ عدم تعادل شدید میتواند باعث تهوع، استفراغ، گیجی، سرگیجه و حتی تشنج ناشی از رقیق شدن خون (هیپوناترمی) شود.
باورهای غلط رایج معمولاً افرادی که زیاد عرق میکنند را با عدم تناسب اندام مرتبط میسازند. درست است که یک ورزشکار با اندام نامتناسب در سطوح پایینتر فعالیت بدنی بیشتر عرق میکند، اما میزان تعریق صرفاً یک فاکتور فردی است. برخی از دوندگان عملا حجم بیشتری عرق میکنند و نمک بیشتری را در عرق خود از دست میدهند، حتی اگر بسیار حرفهای باشند.
طبق یک مطالعه در سال 2016 در مجله انجمن بین المللی تغذیه ورزشی (Journal of the International Society of Sports Nutrition)، تقریباً 20 درصد از دوندگان غیرحرفهای ماراتن تعریق زیاد دارند – و هیچ ویژگی فردی یا تمرین قبلیای میزان تعریق فرد را نمیتواند پیشبینی کند.
حالا ارزش دارد بگوییم که شما بهتر است الکترولیت دریافت کنید، حتی اگر جزو افرادی که تعریق بالایی دارند نیستید. طبق مطالعهای در سال 2015 که در مجله پزشکی و علوم ورزشی اسکاندیناویی (Journal of Medicine and Science in Sports) منتشر شد، افرادی که زیاد عرق میکنند سطح سرمی (serum) کمتری از سدیم دارند.
هر دونده در صورتی که در طول مسابقه طولانیمدت بیش از حد هیدراته شوند و سدیم را جایگزین نکند، در معرض خطر هیپوناترمی قرار میگیرد. همانطور که در این مطالعه اشاره شد، افرادی که زیاد عرق میکنند باید بیشتر به مصرف سدیم در حین ورزش توجه داشته باشند.
از دست دادن الکترولیت و کاهش عملکرد
الکترولیتها به عملکرد صحیح ماهیچهها کمک میکنند. با این حال، مهم ترین تاثیر الکترولیتها بر عملکرد مربوط به هیدراتاسیون است. شواهد متعدد نشان میدهد که از دست دادن مایعات بیش از 2-4٪ وزن بدن میتواند عملکرد را مختل کند. هرچه از دست دادن مایعات بیشتر باشد، افت عملکرد شدیدتر خواهد بود. در کاهش 4 تا 7 درصد از وزن بدن از طریق تعریق، عملکرد هوازی به سرعت کاهش مییابد.
مقالهای در سال 2021 در Nutrients به تشریح به اثرات منفی کم آبی بدن (dehydration) بر عملکرد استقامتی میپردازد. با از دست رفتن حدود 2 درصد از وزن بدن، اقتصاد دویدن (running economy) شروع به زوال میکند.
کم آبی بدن خون را غلیظ میکند که در نتیجه آن نیازهای قلبی عروقی ورزش را افزایش میدهد. پمپاژ خروجی قلب کاهش مییابد، به این معنی که خون غنی از اکسیژن کمتری به ماهیچههای در حال کار میرسد. 4 تا 5 درصد از، از دست دادن آب بدن باعث کاهش VO2max میشود، به خصوص در هنگام ورزش در گرما.
همانطور که در بالا توضیح داده شد، الکترولیتها آبرسانی مجدد را در طول ورزش تقویت میکنند. اثر آنها بر اسمولالیته خون باعث تشنگی میشود که ورزشکار را به نوشیدن بیشتر سوق میدهد.
بسیاری از ورزشکاران طعم نوشیدنیهای الکترولیتی را ترجیح میدهند و تمایل بیشتری به نوشیدن آنها دارند. در مسابقات مسافت طولانی، الکترولیتها میتوانند به عنوان یک کمک ارگوژنیک (تقویت کننده عملکرد) عمل کنند.
یک مطالعه در سال 2016 در مجله پزشکی و علوم ورزشی اسکاندیناویی ورزشکاران سه گانه را در مسافت نیمه ماراتن، با گروه کنترل (که دارونما (placebos) مصرف کردند) و گروهی که قرصهای الکترولیت خوراکی مصرف کردند، مورد آزمایش قرار داد.
گروه الکترولیت به طور متوسط 26 دقیقه سریعتر از گروه کنترل به خط پایان رسیدند. این مقدار زمان قابل توجهی است!
آیا الکترولیتها از گرفتگی عضلانی در دوندگان جلوگیری میکنند؟
در حال حاضر شواهد در مورد الکترولیتها و گرفتگی عضلانی متفاوت است. یک مطالعه در سال 2021 در مجله انجمن بین المللی تغذیه ورزشی (Journal of the International Society of Sports Nutrition) به این نتیجه رسید که مصرف الکترولیت باعث کاهش بروز گرفتگی عضلات میشود.
محققان همچنین خاطرنشان کردند که مصرف آب معمولی در طول دویدن طولانی مدت در واقع احتمال گرفتگی عضلات را افزایش میدهد.
با این حال، مطالعهای در سال 2022 در مجله Strength and Conditioning Research هیچ ارتباطی بین سطح الکترولیت سرم (serum) در ورزشکارانی که گرفتگی عضلات را تجربه میکنند، نشان نداد.
هیپوناترمی (hyponatremia) و الکترولیتها برای دوندگان
هنگامی که در حین ورزش آب زیاد بدون سدیم کافی مصرف میکنید، حجم خون شما میتواند بسیار رقیق شود. این وضعیت هیپوناترمی نامیده میشود و نیاز به مراقبتهای پزشکی حرفهای و فوری دارد. علائم شامل تهوع، استفراغ، سرگیجه، گیجی، سردرد و خستگی شدید است.
هرچه این وضعیت طولانیتر باشد، در صورت عدم جبران سدیم، خطر هیپوناترمی بیشتر میشود.
با این حال، تعامل الکترولیتها و خطر هیپوناترمی همچنان مورد مطالعه قرار میگیرد. مطالعه ذکر شده در بالا در مورد میزان تعریق در دوی ماراتن به این نتیجه رسید که کاهش بیشتر سدیم در عرق باعث افزایش بروز هیپوناترمی نمیشود.
با این حال، همان دوندگان مصرف سدیم بیشتری را در طول نوشیدن اختیاری مایعات در طول مسابقه گزارش کردند. بنابراین، ما نمیدانیم که مصرف آب معمولی چگونه میتوانسته بر ریسک آنها تأثیر گذاشته باشد.
برای تجزیه و تحلیل عمیقتر الکترولیتها و هیپوناترمی، این مقاله مروری کامل بر تحقیقات اخیر ارائه میدهد. اگر شک دارید، الکترولیت مصرف کنید. حتی اگر به طور قطع ندانید که آیا از هیپوناترمی جلوگیری میکنند یا خیر، مزایای الکترولیتها از خطر احتمالی آن بیشتر است.
نحوه مصرف الکترولیتها
اگر کمتر از یک ساعت میدوید نیازی به مصرف الکترولیت ندارید. برای دویدن و مسابقات بین 1 تا 3 ساعت، لازم است میکس هیدراتاسیون یا قرص الکترولیت مصرف کنید.
برای مسابقات بیش از سه ساعت، مراقب مصرف کافی الکترولیت هم قبل و هم در حین مسابقه باشید. برخی تحقیقات نشان میدهد که دوندگان ماراتن مبتلا به هیپوناترمی ممکن است مسابقه را با کمبود جزئی الکترولیت شروع کنند.
بسیاری از دوندگان الکترولیت را حذف میکنند زیرا Gatorade معده آنها را اذیت میکند. با این حال، الکترولیتها نیستند که باعث ناراحتی دستگاه گوارش میشوند. برای برخی، بعضی قندهای خاص و رنگ و طعم دهندههای مصنوعی است که اذیت کننده است.
نوشیدن Gatorade یا Powerade در صورتی که برای شما مفید باشد، هیچ اشکالی ندارد. اگر متوجه شدید که Gatorade باعث ناراحتی دستگاه گوارش میشود، میتوانید یک گزینه جایگزین پیدا کنید و آن را در دو های تمرینی و روز مسابقه همراه خود داشته باشید. انواع مختلفی از نوشیدنیهای ورزشی و قرص نمک وجود دارد که میتوان از آنها برای الکترولیت استفاده کرد.
آب نارگیل در سالهای اخیر محبوبیت بیشتری پیدا کرده است. مطالعهای در سال 2017 در مجله بین المللی تغذیه ورزشی و متابولیسم ورزشی (International Journal of Sport Nutrition and Exercise Metabolism)، هیچ تفاوت قابل توجهی بین آب نارگیل با آب معمولی در هیدراتاسیون یا عملکرد time trial نشان نداد.
تنها تفاوتی که در یک مطالعه در سال 2012 در مجله بینالمللی انجمن تغذیه ورزشی (International Journal of the Society of Sports Nutrition) یافت شد این است که دوندگانی که آب نارگیل مصرف میکردند علائم بیشتری از ناراحتی دستگاه گوارش از جمله نفخ را گزارش کردند. طبق یک مطالعه در سال 2014 در فیزیولوژی کاربردی، تغذیه و متابولیسم (Applied Physiology, Nutrition, & Metabolism )، پتاسیم اضافی در آب نارگیل هیچ مزیت اضافی برای آبرسانی مجدد به همراه ندارد.
پتاسیم در مقایسه با سدیم به مقدار کمی در عرق از دست میرود. اگر آب نارگیل را به نوشیدنی ورزشی ترجیح میدهید، از آن استفاده کنید. با این حال، آب نارگیل نسبت به سایر نوشیدنیهای الکترولیتی برتری خاصی ندارد.
بیشتر نوشیدنیهای الکترولیتی که برای ورزش فرموله میشوند حاوی کربوهیدرات هستند. سدیم نقشی کلیدی در انتقال کربوهیدراتها به سلولهای عضلانی دارد. با توجه به توصیههای کربوهیدراتی برای دویدن در مسافتهای طولانی، این کربوهیدراتهای اضافی قطعا به شما کمک میکند!